De rustige nacht deed deugd en om 6u20 sta ik op. De man zorgt voor een heerlijk ontbijt en om 7u45 vertrekken we voor een korte wandeling naar Ponferada.
De weg is heel mooi en zeer afwisselend, maar we dalen de ganse tijd wat te voelen is in de knieen en de voeten.
Im Moleaseca probeer ik aan de vrouw in de bar duidelijk te maken dat ik een officiele instantie moet vinden die kan bewijzen dat ik vandaag in Spanje ben ifv de verkiezingen, maar daar slaag ik dus niet in. Hopelijk meer succes in Ponferada.
Om 12u15 komen we aan in Ponferada, de refugio ligt buiten de stad en die gaat pas om 14u open. Liliane en ik gaan eerst eten, op zoek naar de politie en inkopen doen.
Gelukkig is het stadhuis open en, na mijn uitleg met handen en voeten, begrijpen ze mij en vullen mijn papier in. Wat ben ik daar blij om... We eten tapas en drinken een lekker glas wijn en doen onze boodschappen om vanavond zelf te koken.
Om 14u zijn we terug en schuiven we aan om ons in te schrijven in de refugio. Ik zie Stephane terug en zijn vader. Stephane heeft 3 dagen verpliche rust door zijn peesontsteking. We krijgen een bed toegewezen in de kelder, samen met 44 anderen. Dit wordt fun. Ik maak gebruik van de wasfaciliteiten om eens een machine te gebruiken, want de geuren en kleuren die uit mijn kleren komen zijn onbeschrijfelijk, zelfs al was ik ze dagelijks...
Gelukkig is hier dus internet om mijn 3 dagen in de bergen goed te maken...
De voorbereiding
Sedert vorige winter (december 2007) ben ik beginnen wandelen ifv de camino. Samen met Grimsel, onze Berner Sennen (toen 3 maand oud zoals je kan zien op de foto) begon ik met kleine afstanden (5km). Mettertijd namen de afstanden toe, 10km, 15km, en na enige tijd ook dagtochten van 25km. Grimsel kon na een tijdje niet meer mee, niet zo leuk als je steeds gewoon bent om met je hond te wandelen.
Tijdens onze vakantie in Zwitserland ondervonden we dat 15km toch wel haalbaar was voor hem. Dus, als ik nu regelmatig op sta ga voor een "kleine" wandeling kan hij nog gerust mee.
Ik wandel heel veel in de streek (Vlaamse Ardennen) en haal wandelingen uit het Groot Wandelboek Vlaanderen (wandelingen van ong. 15km) en de Dagstapper gids Oost-Vlaanderen (wandelingen van ong. 20-25km). Het is uiteindelijk mijn bedoeling dat ik op de camino ong. 25 km per dag wandel.
Ik wandel regelmatig ook langs de GR of Grote Routepaden. Ik baseer mij op de site van Jan Van Meirvenne http://www.wandelwereld.be/ .Enkele stukken van routes die ik al gelopen heb zijn :
*GR 122 (Dikkelvenne-Melle en Dikkelvenne-Michelbeke)
*GR 128 (Gent-Drongen)
*GR 129 (Oudenaarde-Lozer)
*GR 5A (Onkerzele-Grimminge)
*GR 57 (Nadrin-Houffalize)
*GR 15 (Houffalize-Wibrin)
*GR Ijzer (Schore-Pervijze)
*GR 128 (Astene-St-Martens-Latem)
Wandelen in de winter is niet zo evident.Lange tochten zijn uitgesloten als je overgeleverd bent aan de koude om stilletjes op een bankje je boterhammetjes op te eten. Beter zijn dan 2 kortere wandelingen te lopen en op een aangenamere manier krachten opdoen. Ook de kledij is een aanpassing, een lange dikke onderbroek is geen overbodige luxe met koude temperaturen van de afgelopen weken.
Op stap met de rugzak...
Voor onze reis naar Zwitserland heb ik mijn rugzak gekocht. Ik wou in Zwitserland enkele wandelingen met de rugzak doen om een eerste ervaring op te doen. Ik liep 4 dagen met mijn rugzak. In het begin was dit een zeer pijnlijke ervaring. Er zijn zodanig veel riempjes om aan te spannen, daarbij ook nog rekening houdend met het stijgen of het dalen. De laatste wandeling was de beste...
De inhoud van mijn rugzak bestond uit een een groot bidon water van 5l, gewikkeld in een paar dekens, enkele jassen en daarbij natuurlijk ook mijn Platypus (mijn drinkzak van 1,8l) + picknick voor die dag.
Het grote voordeel om in Zwitserland met een rugzak te lopen is dat niemand raar naar je kijkt. Mensen die je tegenkomt, zijn wandelaars, een grote rugzak valt dus niet uit de toon...
Materiaal ...
Sinds vorig jaar ben ik begonnen met mijn materiaal aan te schaffen. De eerste belangrijke aankoop waren mijn schoenen. Ik liet mij adviseren door de mensen van Avventura in Gent. Gedurende een ganse namiddag kreeg ik uitleg over schoenen, kledij, rugzak, dranksystemen, stokken, ... Beetje bij beetje kocht ik mijn materiaal. Dit is noodzakelijk om dit op deze manier te doen want degelijk materiaal heeft zijn prijskaartje.Na meer dan een jaar ben ik aan het eind van de rit. De schoenen zijn ingelopen, de kledij gestest in de verschillende weertypes, maar ... de rugzak is nog niet geladen. Elk item dat ik overweeg om mee te nemen heb ik gewogen, en ik besef nu dat dit een moeilijke opdracht wordt om dit allemaal in mijn rugzak te stoppen. Ik wil maximaal 10kg dragen, het gewicht van mijn rugzak 2,2kg inbegrepen. Reken daar nog wat water bij en iets om te eten, en dan weet je dat het schiften wordt...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Zo'n tocht begint toch te wegen, lijkt me...
Neem genoeg rust he, je bent immers al een heel stuk op weg!!
Hier zijn de verkiezingen voorbij!
Met dank aan de jeugd heb ik niet moeten zitten, goed hoor...
Voor de rest, wisselvallig hier, is het ooit anders??
Grtz!
Hoi Françoise,
Het einde is in zicht, hopelijk vind je nog enige voortreffelijke slaapplaatsen, want jammerlijk genoeg en misschien een groot cliché maar de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Rust voldoende uit, zodat ook deze laatste kilometers betekenisvol mogen zijn. Compostella lonkt...
Leentje
Lieve Fran,
ik volg je relaas dagelijks en leef heel erg met je mee. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar Bart is -nadat hij al jarenlang mijn trouwe bankadviseur is- ondertussen een goeie vriend geworden. En van het een komt het ander, natuurlijk :)
Ik wens je bijzonder veel succes met je tocht!
wim
Een reactie posten