Dag 22 : Bercianos del real camino - Mansilla de las Mulas 26,5 km

De nacht verliep rusteloos. Door de houten vloer en de vele toiletbezoeken was ik veel wakker, zelfs door de oordoppen heen.
Om 6u30 mogen we opstaan, niet vroeger van de hospitaleros. Om 7u gezamelijk ontbijt en dan wegwezen voor de grote hitte.
De tocht verloopt hetzelfde als gisteren, zeer saai.
Om 14 komen we aan en we blijken de laatste 2 bedden te hebben in de refugio. De hospitalero is nergens te bespeuren. We installeren ons in een gang waar het alles behalve gezellig is. De rest van de refugio is wel ok en de binnentuin is zeer leuk.
Ik probeer te rusten want ik ben bekaf door de hitte en de afstand.
Ik probeer te rusten maar daar we in de gang liggen is het komen en gaan met veel lwaai. Op een bepaald moment komen er meer pelgims binnen ondanks het feit dat wij de laatste bedden hadden ingenomen. Ik begrijp er niets van en wanneer een aantal mensen uit de gang verhuizen, vraag ik hen wat er gaande is. Blijkbaar is de hospitalero terecht, die lag te slapen en heeft een nieuwe kamer van 12 bedden geopend. Ik spreek de hospitalero aan dat ik het onterecht vind dat mensen die later komen een kamer krijgen en wij op de gang belanden. In het spaans zegt hij mij dat ik blij mag zijn dat ik een bed heb en als het mij niet aantstaat ik kan vertrekken. Dit is echt wel volgens de geest van de camino, nietwaar?
Mijn platte rust is over, maar wat doe je... Ik blijf en ventileer bij andere bekenden. Blijkbaar heeft een spaanse dame de jongeren die toekwamen en geen bed meer hadden terug zien vertrekken voor 6km en toch aangedrongen bij de hospitalero.
Morgen gaan we naar Leon, en gezien de hitte en de vermoeidheid met de voeten , doen we hetzelfde als in Burgos. We nemen een hotel en blijven woensdagvoormiddag in Leon.
Vanavond koken we samen als de elktriciteit het toelaat...

Dag 21 : Terradillos de los Templarios - Bercianos del real Camino 23,5 km

Het was een moeilijke start. De vorige dag weinig gerust en het resultaat is aan de voeten te zien, ik kan amper in mijn schoenen van de zwelling. We ontbijten buiten want de bar is nog niet open en vertrekken rond 6u45.
Om 8u ontbijten we echt met een cafe con leche en een croissant.
De dag is terug heet, over de 30 graden, en bijna geen schaduw. Ik wandel een tijdje met Julio, een Fransman uit Grasse. We babbelen over hondjes en over zijn camino-ervaringen. Op die manier gaat de tijd wat sneller vooruit want de weg is saai. De weg, het pad en een paar boompjes. Af en toe rijdt een auto voorbij. Er is de zon hoog aan de hemel en jezelf als pelgim waarvan de schaduw af en toe van richting verandert. Dit is mijn wandelervaring van de dag.
Om 13u komen we in de refugio aan. Daar hij pas om 13u30 opengaat, staan de rugzakken netjes in de rij. Ik sluit mij aan bij rest op de stoep in de schaduw. Om 13u30 komt het koppel hospitalero's aan die met luid applaus worden onthaald. Op hetzelfde ogenblik stormt een vrouw haar huis uit en begint dte schelden tegen de hospitalera. Ik versta weinig spaans, maar dit was duidelijk. De pelgrims mogen niet op de stoep wachten in de schaduw. Een hele spaanse scene speelt zich af aangewakkerd door een aantal spaanse pelgrims. Uit woede maakt ze haar stoep helemaal nat...
De namiddag verloopt rustig, veel gerust en dat is te merken aan de voeten, ze zijn in goede staat.
's Avonds eten we met zijn allen samen de maaltijd die de hospitalero's voor ons klaarmaken. De sfeer is zeer gemoedelijk en warm, dit is de 2de refugio waar ik dit gevoel heb dat de mensen er echt voor de pelgrims zijn.
Na de maaltijd de gezamelijke afwas, de mooie zonsondergang en dan bedtijd op de zolder.