Dag 20 : Carrion de los Condes - Hordellias del Templarios 27km

De dag begint vroeg met een ontbijt bij de panederia om 6u30. Om 6u50 vertrekken we voor 17 km uit de bewoonde wereld of de befaamde meseta. Het is bloedheet en de zon staat hoog aan de hemel. Beladen met 2,5l water en voldoende voedsel ben ik een van de vele pelgrims in een lange rij.
De weg loopt rechtdoor, nu eens wat heuvelachtig dan weer plat, maar rechtdoor. Als er een knik in de weg zit hoop je iets erachter te vinden, maar nee, het grote NIETS.
Onderweg voel ik de zweetparels langs mijn gezicht lopen, de hitte in mijn schoenen kruipen en het gewicht van de zware rugzak.
De laatste 2 dagen heb ik wat last van rugpijn die na de etappe wel overgaat als ik rust. Maar ik blijf alert. Ook mijn ene blaar speelt mij parten, ik voel ze prikken door mijn tjoep heen.
Blij ben ik dan ook als ik om 14u in de refugio aankom. In plaats van te rusten, neem ik eerst een douche want mijn kleren kan je letterlijk uitwringen met een niet goedruikend sopje.
Liliane komt een half uur later aan, ze rekent op mij dat ik haar al inschrijf, zo is ze zeker van haar plekje.
Het is even wennen terug met ons 2, nu de 7 anderen er niet meer zijn. Maar dit biedt ruimte voor nieuwe contacten...

Dag 19 : Fromista - Carrion de los Condes

Om 6u uit bed, om 6u30 aan het ontbijt met de Corsicanen. Helaas voor het laatst, zij nemen de bus terug naar Burgos en dan naar huis. We nemen afscheid, weeral...
Nu blijven we nog met zijn 2 achter.
Om 7u15 vertrekken we. In tegenstelling tot de vorige dagen op de meseta valt de koude best mee. Om 9u gaat de vest dan ook uit, en daarna de helft van de broek en het hemd.
Wanneer we even uitrusten op een bank, komt er een auto aangereden. En man stapt uit en geeft ons een snoepje en wil onze credencial afstempelen. Gekke man, die Pepe.
Er zijn 2 mogelijkehden om onze bestemming te bereiken : via de weg wat een beetje saai is of via een variante die niet zo goed bewgwijzerd is. We wagen ons aan het laatste daar Liliane een goede wegbeschrijving heeft. De weg loopt langs een rivier en volgt daarna de oorspronelijke camino door de meseta. Prachtig maar bloedheet.
Om 13 komen we aan in ons klooster van de zusters Clarissen. De refugio is net en koel, maar niet gezellig. Gezien het prachrige weer zoeken we verfrissing op een terras van een bar om het komende weekend te plannen. Er komen een aantal lange etappes aan en normaliter bereiken we Leon dinsdagavond.

Dag 18 : Castrojeritz - Fromista 26km

De nacht was woelig en warm... Om 6u30 worden we gewekt met kerkelijke gezangen. Liliane en ik springen uit ons bed om ons snel klaar te maken want een lange tocht wacht ons.
Om 7u15 zijn we klaar na een ontbijt met petit-beurre en koffie.
We zitten nu volop op de meseta waar de wind stevig blaast. Ik vertrek met mijn vest stevig toe en mijn buff over mij oren, ook al is de hemel stralend blauw. De start is een fikse klim, maar eens boven lonkt een nieuw aspect van de meseta. Ik vind het schitterend.
Om 10u30 komen we in het eerstvolgende dorp aan en koop ik eten want het is weer 7km tot het volgende dorp. Ik geniet van de wijdsheid van de graanvelden, de klaprozen en de vogeltjes in de stilte van de natuur.
Het 2de deel van de tocht volgen we het janaal van de Castilla. Als ik thuis beu was om langs de Schelde te wandelen, dan geniet ik hier van het water in de dorheid van het landschap. We volgen het kanaal tot in Fromista. Om 14u15 kom in de Albergue aan waar er deze keer voldoende plaats is.

Dag 17 : Hornillos del Camino - Castrojertitz 20 + 4km

Om 7u krijgen we ontbijt en de man vertelt ons dat we rechtstreeks de camino kunnen nemen als we de weg volgen. Alleen is dit volgens hem 2 km meer.
We vertrekken om 7u40 en komen pas om 11u aan in Hontanas, 4km extra.We kopen een broodje en stappen vlug verder.
Om 13u15 komen we aan in Castrojeritz, een raar stadje naar mijn gevoel. De 1st refugio is vol, de 2de is toe, de 3de is vol en de 4de opent op 15u. We zetten onze rugzakken in de rij en zien dat we zeker nog plaats hebben.
Om 15u openen 2 Braziliaanse hospiteleras de refugio met het aankondigen van de huisregels : niemand staat op voor 6u45 en om 7u is er gezamelijk ontbijt. Ik hoop dat we dan morgen wel iets meer keuze hebben om te slapen...
Als we onze was ophangen, horen we bekende stemmen : Gilbert en Madeleine, Rene en Patrick die uitgebreid willen weten hou onze casa van de voorbije avond is verlopen. We doen een terasje en kletsen wat bij, want bij het eind van de week vertrekken ze terug naar huis. Vanavond eten we samen met de ganse bende van 9...
En ja, het kan weer niet op. Rene trakteert met sangria als aperitief want hij stopt wegens een hardnekkige peesontsteking. Zijn vrouw, Marie-Yvonne, stapt verder. We nemen ook afscheid van Gilbert en Madeleine want zij verkleinen hun afstanden tot het einde volgende week maandag. Maar toch zit de sfeer erin, met een lekkere pelgrimsmenu en de nodige wijn. Ik bespaar jullie de eetdetails, maar indien jullie zouden denken dat ik verdik, ik heb mijn riem van mijn rugzak al 2 keer moeten aanspannen.

Dag 16 : Burgos - Hornillos del Camino 10/20km

Om 6u30 word ik wakker, dus toch veel later dan normaal. De nacht was heerlijk in het grote bed met zachte lakens.
We genieten van het ontbijtbuffet samen met andere businessmensen, die drukdruk van alles moeten doen. Nee, zo zijn we dus niet.
De voormiddag verloopt vrij snel, eerste een uitgebreid bezoek aan de kathedraal, daarna de foto's op cd branden en een pakketje opsturen met de post.
Om 13u30 nemen we de bus naar Tardajos om de laatste 10km te lopen. Daar we wisten dat we vrij laat zouden aankomen en hoogst warschijnlijk geen plaats meer zouden hebben in de refugio, boekten we een casa rural in een dorp 5km verder.
We komen aan in het Hornillos rond 16u en de rest zit op het terras van de bar te genieten. We vertellen dat we worden opgehaald door de man van de casa en blijven nog wat babbelen. Beetje bij beetje zien we oude bekenden terug : Louis, Dominique, Stephane en Guy komen ons rond de nek gevlogen, snel foto's maken en terug afscheid nemen. We worden uitgeleide gedaan met de auto.
De casa is fantastisch, mooie kamer in een molen die ze aan het restaureren zijn.
's Avonds krijgen we een maaltijd om u tegen te zeggen : tomaat, geroosterde paparika, kroket van kaas en ham, en worst van Burgos al voorgerecht, groentesoep met korstjes en ham als tussengerecht, en everzwijnstoofvlees met friet en tomaat als hoofdgerecht, en daarna flan caramel als dessert met digestief. AUB, krijg dat maar op...

Dag 15: Atapuerca - Burgos 19km

Om 7u openen we de bar in Atapuerca voor een stevig ontbijt. Samen met de Corsicanen nemen we een caffe con leche en een chocoladekoek. De gewoonte om in bars te gaan ontbijten begint me echt te liggen en de caffe con leche in de bars zijn heerlijk.
Het weer kwakkelt wat aan, maar de regen blijft uit op een paar druppels na...
Ik geniet van het laatste stukje natuur die ik de vorige dag heb gemist en stilletjes aan naderen we Burgos. Er zijn 2 manieren om de stad te bereiken en we kiezen die langs het water. Maar voor we daar zijn moeten we een zeer moeilijke weg nemen langs de luchthaven en de voorsteden van Burgos die weinig aantrekkelijk zijn.
Rond13u15 zijn we aan de kathedraal en komen terug oude bekenden tegen. JP, een van de Corsicanen, had mij zijn stok geleend voor de dag, en die geef ik terug.
Liliane en ik zoeken een hotel, we belanden uiteindelijk in een businesshotel waar we volop genieten van de faciliteiten zoals een bad en een mega bed.
In de namiddag begin ik de shopping, maar het is hier de ene hagel- en onweersbui na de andere. Ze geven toch wel wat beter weer uit vanaf morgen.
's Avonds eten we met zijn allen samen tapas want voor een aantal vrienden is het einde in zicht tegen het einde van de week...

Dag 14 : Villambistia - Atapuerca 12/25km

Deze morgen vertrekken we om 7u. Voorlopig is het droog, maar al snel trekt het onweer van verderop over ons. Het regent en bliksemt, de regen valt met bakken uit de hemel. Gelukkig heb ik de regenkledij dicht bij de hand. Toch moeten we schuilen...
Rond 8u30 komen we 2 dorpen verder aan en ontbijten we in de bar samen met de Corsicanen.
De weg stijgt en naarmate hij vordert neemt het onweer toe. We schuilen onder een afdak wat verdop en daar begin ik vast te stellen dat ik zo goed als drijfnat ben, zowel wat schoenen als bovenkledij betreft. Liliane gaat verder en ik wil niet acher blijven, al weet ik dat dit niet haalbaar is. Ik besluit om terug te keren naar het dorp en de bus te nemen naar de afgesproken plaats. Onderweg kom ik bekenden tegen die bezorgd reageren maar mijn beslissing volkomen begrijpen.
In het dorp meldt de hospitalera van de plaatselijke albergue me dat ik enkel naar Burgos kan, of dat ik anders een stuk moet lopen, wat mij onmogelijk lijkt daar mijn voeten letterlijk in mijn schoenen zwemmen.
Ik kom Maria tegen, een Canadese die goed spaans kan, en ook zij gaat met haar stapgenoten naar de bar om vandaar de bus te nemen. Ik leg haar uit dat ik niet naar Burgos maar naar Atapuerca wil en vraag haar of zij voor mij een taxi kan regelen.
Wat later komt de taxi aan en iedereen is behulpzaam met mijn rugzak en schoenen en...
De taxi kost mij €30 wat niet mis is voor een afstand van 15km langs de weg, maar ik kom goed aan in Atapuerca, waar ik terug enkele bekende gezichten zie.
De refugio gaat pas om 13u open en we zitten ondertussen buiten te wachten. Ik heb het heel erg koud daar ik drijfnat ben tot op mijn huid, en doe propere bovenkledij aan in het chauffagekot van de refugio dat niet op slot is.
Wat later komen ook Madeleine en Gilbert aan en dan zie ik dat mijn wandelstokken niet ingeladen geweest zijn in de taxi. SHIT ... Wat een baaldag... gemengde emoties, maar gelukkig prachtige mensen om mij heen.
Lilane komt wat later aan en aanhoort mijn verhaal. Zij heeft, ondanks het weer, een mooie tocht achter de rug.
De namiddag blijft bewogen, maar ik beslis om mij niet te laten gaan door 1 tegenslag. In Burgos koop ik een cape als extra bescherming van mijn regenvest die lekt en 2 nieuwe stokken.
Vanavond koken we samen met Madeleine en Gilbert, een noodrantsoen kant-en-klare pasta, die heerlijk heeft gesmaakt...

Dag 13 : Recidilla - Villambistia 19km

Deze morgen raakte ik moeilijk wakker. Ik slaap met een maskertje tegen het licht en met oordoppen tegen het lawaai, en wat bleek, iedereen was reeds druk in de weer toen ik mijn slaapogen open deed. Liliane was al gekleed, Madeleine en Gilbert reeds klaar voor vertrek. Ik haaste me zo snel ik kon, maar tot nu toe geeft de ochtend mij weinig zin tot opstaan. Wat verander ik ...
Lilane wacht mij buiten op en roept door het raam dat ik best regenkledij aantrek. We kunnen geen ontbijt nemen in de refugio, dus gaan we elders ontbijten. Daar zien we bekenden en in de bar staat een weegschaal die ik wil uittesten, want ik moet reeds mijn riem wat aanspannen. Helaas, ze werkt niet. De koffie smaakt en daarna ben ik wakker. Net als we van plan zijn te vertrekken barst het onweer hevig los, gieten, bliksemen, ... We wachten even en vertrekken wanner het maar een beetje meer regent. Binnen de korste keren ben ik toch nat.
Het is vechten tegen regen en wind op de weg langs een drukke baan. Ik stap stevig door en algauw komt de zon piepen.
Om 10u kom ik aan in Belorado waar ik wacht op Liliane om boodschappen te doen. We drinken nog een vers fruitsap en eten een boccadillo met spek. We vinden een supermarkt een slaan onze voorraad in want morgen is het ook zondag. Ik kom buiten met een rugzak die minstens 2kg zwaarder is en ik vorder verder als een slak. Gelukkig is het niet ver meer, we stoppen op 19km in een doods dorpje maar met een prima herberg. Madeleine en Gilbert hebben de herberg gemist en zitten 2 dorpen verder. Die zien we wel terug...
Na de douche een middagdutje en al snel komen er geluiden uit mijn bed zoals ik van anderen mag geloven, ik geniet er echt van zo knus in mijn slaapzak.
Beneden is een bar met een hospitalera uit Costa Rica en haar man die van Franse chancons houdt. De Fransen genieten, de anderen ook, elk op zijn manier.
Liliane en ik bekijken de plannen voor de komende week. Ik besliste deze morgen een halve dag vrij te nemen in Burgos om even niet op de camino te zijn, gewoon een uit te slapen, treffelijk te ontbijten en de stad in te gaan. Liliane vindt dit ook ok en we zoeken een leuk hotelletje zonder pelgrims die s'morgens om 4u30 opstaan.
Vanavond wordt het hier nog gezellig, ze maken een grote pan paella voor de pelgrims...

Dag 12 : Azofra - Redecilla del Camino 26km

De ochtend begon vroeg. Reeds om 5u30 waren we in actie. We moesten met niemand rekening houden om onze zakken te maken, daar we allemaal 2 persoonskamers hadden.
Om 6u45 vertrekken we voor het deel "route 66" zoals de Spanjaarden dit deel noemen.
Het is mistig en op sommige momenten regent het, dus moet de regenvest aan die helemaal onderaan in de zak zit. Niet zo leuk, maar ja ...
We verlaten stilletjesaan de Rioja, de wijngaarden maken plaats voor de graanvelden die er zeer glooiend bij liggen. We stijgen 200m en dit is soms wel te voelen.
Rond 10u30 komen we aan In Santa Domingo de la Calzada, een klein stadje met een kippen legende. Hoe het juist in elkaar zit, zal ik thuis eens moeten opzoeken...
Ik zoek een bar op voor de dringende plas- en eetpauze en al snel komen Liliane en de Corsicaanse mannen, die ik ondertussen ook al ken, de bar binnengewandeld. Iedereen doet zich te goed aan een tapa, en dat was het voor mij dan ook tot nu toe wat eten betreft...We bezoeken de kerk en ik zoek nog snel een bankcontact.
Buiten de stad splitst de camino zich, we kiezen voor de kortste weg daar we nog een eind te gaan hebben en we zeker willen zijn om plaats te hebben in de refugio ( dit begint soms moeilijk te worden). De weg klimt terug tot Granon en dan gaat het verder richting refugio. Ondertussen is de zon terug van de partij... Aangezien de klok tikt, de maag knort, stap ik flink door, en ja, met de aanbeveling van een vorige hospitalero slaag ik erin 4 plaatsen vrij te houden. Ik ben per total, geen water en eten meer. Ik duik mijn bed in en slaap een uurtje. Daarna een verfrissende douche en de was, de plannen bekijken voor morgen.
Rond 17u willen we een kleine boodschap doen, kwestie om wat mondvoorraad te hebben, maar helaas de winkel-bar-bakker is niet open. Ik wacht want er is duidelijk iemand in de winkel maar ik word de huid vol gescholden. Geen eten dus, maar de hospitalero is heel vriendelijk en ik krijg een appel in afwachting van het avondeten...

Dag 11 : Navarrete - Azofra 22,5km

Deze ochtend om 6u30 lag iedereen nog vredig te slapen, ramp o ramp, want als het terug warm zou worden hadden we een probleem. Ik maakte Liliane wakker, al mijn hebben en houden uit de kamer gesleurd om de rest toch maar niet wakker te maken.
Normaal was het ontbijt voorzien om 7u maar de hospitalera kwam pas opdagen om 7u15 en ik stond al te popelen om te vertrekken. Ik at mijn laatste sandwichen, mijn reserve, en vertrok.
In Ventosa, 1u30 later, was er een bar waar ik voor het eerst op de weg ontbeet, een cafe con leche met een croissant en een boccadillo con jamon voor onderweg. Dat heeft mij echt gesmaakt.
We passeerden Najera rond de middag en het was een gezellige drukte. Ik stopte bij een fotograaf om een nieuw hoesje te kopen voor de camera, eentje die steviger is met ritsen die niet zo gemakkelijk open gaat als de velcro.
De tocht ging door de wijngaarden van de Rioja, prachtig.
Rond 13u45 kwamen we aan in Azofra die ons door de vorige hospitalero sterk was aanbevolen, en ja hoor, hier heb ik geen woorden voor. Ik waan mij aan de Costa del Sol met een ploeterbadje in de tuin. Terasje met parasols, tafels, luxe keuken, en vooral ... 2 persoonskamers. Ik heb deze namiddag liggen zonnen met de voeten in het water, gewoonweg heerlijk. Ben ik op de camino of niet? Vandaag denk ik even van niet...

Dag 10 : Viana - Navarrete 22,5km

De nacht was heerlijk, geslapen tot 5u10 wat zeer goed is als je weet dat de eersten om 5u opstonden.
Om 7u vertrekken we richting Navarrete. Rond 8u30 komen we langs het huis van de kleindochter van Felicia. Haar oma was zeer gastvrij voor de pelgrims en zorgde voor ontbijt. Zij doet dit nu ook. Ik geniet van een lekker kop koffie die ik in dagen niet heb gehad.
De weg leidt ons rond Logrono en we bereiken de stad. In tegenstelling tot mijn herinnering is dit een zeer levendige en mooie stad. We doen wat inkopen voor onderweg en lopen verder.
Buiten de stad leidt de weg ons door een soort recreatiedmein waar veel Spanjaarden gebruik van maken. Het is een aangename afwisseling.
Rond 13u bereiken we Navarette waar de rij rugzakken ons opwachten. Liliane wil graag naar de prive-refugio en die balt ons zeer goed. Luxe voor €13.
Opnieuw platte rust, dit doet mij goed en is echt nodig als ik deze tocht tot een goed eind wil brengen.
De hitte speelt parten en een onweer barst los, maar is snel weer over.
Vanavond eten we tapas ipv een pelgrimsmenu, ze zien er alvast heerlijk uit...

Dag 9 : Los Arcos - Viana 19km

Deze ochtend was het een moeilijke start. De voeten moesten even wennen aan de tjoepen op mijn tenen om de wrijving van de 2 tenen te belemmeren. Rond 7u15 vertrokken we met stralend weer zoals reeds 5 dagen. Aangezien de hitte blijft en de zon hoog aan de hemel staat verkies ik toch mijn hemd met lange mouwen. Dit is zeer verstandig als je anderen onderweg rood ziet kleuren...
Ik moet altijd wakker worden onderweg ook al ben ik dan misschien al anderhalf uur wakker.
Onderweg stel ik voor meaelf het profiel van een pelgrim op : welke vaardigheden heb e nodig om aan zo'n expeditie te beginnen? Vooreerst een goede conditie, voldoende wilskracht een doorzettingsvermogen, probleemoplossend vermogen, zin voor initiatief en flexibiliteit. Ik laat jullie op het einde weten of ik geslaagd ben als pelgrim.
Onderweg stop ik verschillende keren, de voeten doen pijn. Kousen uit en een massage doen deugd. We naderen de Rioja, veel wijngaarden maar ook veel graan.
We zijn in Viana rond 12u30 en ik ruik de geur van churros en chocolademelk, iets typisch voor de streek.
Een lange rij wachtende pelgrims die worden gestapeld tot de 3de verdieping, en ja, ik lig in de 3de hemel. Ik verplicht mezelf tot 1u platte rust wat mij goed doet.
Daarna de traditionele klusjes en genieten van de zon in de mooie tuin.
We beslissen geen pelgrimsmenu want de kip met friet komt iedereen de oren uit. Liliane en ik doen boodschappen en al gauw staan we met 7 te koken in de keuken. Iedereen proeft van ieders potje en het wordt een gezellig boeltje met een glaasje wijn.
Rond 20u30 vertrek ik naar mijn hemel en om 21u slaap ik.

Dag 8 : Ayegui - Los Arcos 20km

En ja, de eerste foto's zijn er... Joepie
Terug heerlijk geslapen in de kelder van het sportstadion van Ayegui. Daar we in de kelder sliepen, was het heerlijk fris.
Ontbijt vanaf 6u45, op zijn Spaans, met beschuit en koekjes en confituur, maar wel ok.
Om 7u30 terug op stap. Gisteren hadden we gehoord dat het vandaag heet kon worden, vandaar dus mijn hemd en 3/4 broek.
Deze morgen kwamen we eerst langs Irache, het monaterium met de beroemde wijnfontein ipv water, die ik bewuat om 8u 's morgens liet links liggen.

De weg was terug prachtig, 6km tot Villamayor de Monjardin en dan 12km tussen de wijngaarden en de velden zonder een dorp tegen te komen. We moesten dus goed voorzien zijn op eten en drinken, maar georganiseerd zoals ik ben, is dat geen probleem.
Rond 13u30 kwamen we in Los Arcos aan waar de Vlaamse gnootschap de refugio uitbaat. Het feit van Vlamingen te zien en ergens te komen waar je goed ontvangen wordt, voelt een beetje als thuiskomen. De hosptalero's zijn bijzonder aangenaam en helpen mij ook met al mijn vragen, oa hoe zet ik foto's op het internet. Op dit ogenblik zit ik samen met haar in de plaatselijk bib aan de pc te werken ipv in de refugio waar er geen usb is. Supertof
Vanavond heb ik mij ingeschreven voor een voetmasage,ik denk dat ik dit wel verdien en zal er zeker van genieten. Straks nog even aar de apotheek om iets voor mijn blaren.
Maar het was weer een leuke dag, samen met Liliane, Gilbert (foto) en Madeleine.

dag 7 : Puenta La reina - Ayegui

Deze nacht wonderwel goed geslapen, van 21u15 tot 5u30. Ik werd wakker van al het gestommel in de kamer en wiat niet goed wat er allemaal gebeurde. Maar dus fit en wel en met een stevig zelf klaargemaakt ontbijt op pad om 7u30. Liliane heeft een goed boekje waarin de tijden vermeld staan en ik weet ongeveer de afstand, reken daar nog wat pauzes bij en we komen aan goed gevulde dag.
De tocht was heuvelachtig maar prachtig : olijfbomen, wijngaarden, en terug al die geuren... De zon was sinds deze morgen terug van de partij, dus het was ok. Soms wat te heet en goed smeren. Ik slaap nu niet in Irache maar 1km daarvoor, anders konden Liliane en ik niet samen slapen. We zijn deze avond terug samen met Gilbert en Madeleine, 2 Franse 70-plussers die een stuk van de tocht doen, want ze moeten op tijd thuis zijn voor de groentenoogst binnen te doen. Ken ik dat niet van ergens? In september zetten ze de tocht verder, heel lieve mensen.
Blijkbaar houdt het zonnig weer aan voor de rest van de week, tenminste als ik de Spanjaarden mag geloven. Meteo? No se...
Eigenlijk was het een superdag vandaag, volledig in topvorm, maar wel 2 kleine blaartjes...

Dag 6 : Cizur Menor - Puenta La Reina

Na terug een moeilijke nacht, maar nu door wat diaree, begin ik niet al te fris om 7u30 te stappen. Ik pik Liliane op in de andere refugio en ontmoet daar terug Louis en zijn vrouw, Stephane en Guy en Marie. Leuk om ze terug te zien.
Ik heb gisteren inkopen gedaan voor onderweg want ik wist dat we de eerste kms niets zouden tegenkomen om te eten. Ik stop regelmatig om kleine beetje te eten, en heb al gauw 3 sandwichen, 2 joghurts en wat chocolade binnen die me verder ook geen ongemakken bezorgen. Oef...
Het is een mooie wandeling met terug een klim van 400m met als hoogtepunt de Sierre del Perdon met prachtig weer. Langs de weg aangename geuren van kamperfoelie en tijm, andere vegetatie zoals wijngaarden en amandelbomen, zeer mooi. Ok de dorpjes onderweg zien er mooi en vredig uit.
Om 13u30 komen we aan in de refugio, heel leuk met een mooie tuin. We slapen in de kelder van een hotel, maar alles is hier tip top zoals ook het internet. Maar helaas kan ik terug dus niet mijn foto's uploaden op Picasa waardoor jullie voor de verandering weer niets zullen zien. Ik begin het zelf ook heel moeilijk te vinden om nog te kunnen weten wat waar genomen is, maar het zal zo zijn. Zoals we hier dikwijls onder elkaar zeggen, c'est le chemin...
Ik heb het hier reuze naar mijn zin, de weg is niet altijd eenvoudig maar alles wat ik hier beleef zal ik allemaal nooit kunnen vertellen. Dit is een dompelbad waar ik reeds helemaal inzit en waar ik met een rijke bagage weer uitkom...
En nu ga ik eens in de stad een kijkje nemen...

Dag 5 : Zubiri - Cizur Menor 25km

Na een goede nachtrust om 7u30 op pad in de motregen. De weg liep vlotjes, nog wel wat plassen hier en daar van de voorbije nacht, maar dit was een piece of cake in vergelijking met de voorbije dag. Liliane en ik lopen samen al wandel ik de hele tijd voor en wacht regelmatig op haar als ik aan een pause toe ben. Daar we niet echt een dorp met een bar tegenkomen onderweg, staan er op veel plaatsen lange rijen banken waar je daar je pauze kan houden. Net nog maar gedaan of daar is de regen terug, 5 minuten gieten en dan ... de zon... om daarna te stikken in de regenkledij.
Bij de voorsteden van Pamplona stoppen Pierr-Yves en Danielle, een koppel die ook ons lange tijd volgde en we nemen afscheid. Zij bezoeken morgen Pamplona en gaan dan verder.
Bij het binnenkomen van Pamplona lopen we verkeerd, maar ik spreek de eerste Spanjaard aan die ons terug op de goede weg brengt. We doorlopen het centrum van Pamplona en komen bij de meeste bezienswaardigheden zonder veel te bezoeken.
Als we Pamplona verlaten, komen we ook nog langs bij de universiteit om daar onze stempel op te halen. Liliane begint moe te worden en zegt dat ik verder mag lopen en we elkaar wel in de refugio zien, maar ik mis mij van refugio en kom al snel tot de constatatie dat zij wel heel lang wegblijft. Na een douche en de verplichte was ga ik naar haar op zoek en vind haar in de andere refugio waar ook iedereen daar al wist dat zij mij kwijt was. Blij elkaar terug te zien.
In de refugio waar ik verblijf ontmoet ik de eerste Vlaming, een politicus uit Affligem. Hij is op stap met een oudere Canadees en nog een Canadees met 2 dochters. Ze drinken graag een pintje bier met eem leuk liedje erbij. Zotte bende
's Avonds eten we samen in het restaurant met Lilane, de oudere Canadees en de Vlaming.

Dag 4 : Burguete - Zubiri 19km

De nacht verliep niet zo vlot door het hevige onweer en de hagelbuien.
Ontbijt om 7u en op stap om 8u in de gietende regen. Dat was eens wat anders. Iedereen liep met poncho, regenvesten en dito broeken.We dachten dat het vandaag een iets gemakkelijker parcours zou zijn, maar door het slechte weer veranderden de pitoreske paadjes snel in 1 grote modderslierbaan.Op sommige momenten zeer gevaarlijk als je dan ook nog weet dat er niet alleen wandelaars maar ook fietsers dezelfde weg nemen... De laatste 5 km waren een flinke afdaling op gladde keien en ook in de bedding van een snelstromende beek. Pure concentratie ipv fysieke inspanningen
Om 14u kwamen we in Zubiri aan. We waren van plan om in de prive-refugio te slapen, maar die was helaas al volzet. Dus stapten we verder naar de refugio municipal. Die was nog gesloten en pas om 15u30 zou er iemand aanwezig zijn.
We wachtten braaf in de rij samen met nog een Frans koppel. Liliane zorgde voor mijn rugzak terwijl ik met Maria, een Spaanse Canadese, een sandwich ging kopen want ik had nog niet gegeten.
De refugio is net, het sanitair buiten en de douches gemeenschappelijk... Dus vrouwen onder elkaar in de douche.
In de refugio waren er een aantal samescholingen, de engelstaligen en de franstaligen, en dan alles wat je daar niet kan onder plaatsen zoals Koreanen (ja, daar had je hem weer). Dikwijls wordt mijn hulp ingeroepen om de vertalingen te doen. De Engelsen hadden zich verzameld in de kantine van het sportcomplex waar ook het pelgrimsmenu werd gegeten, maar dat ging niet zonder enige rode drank. Tegen de avond dus waren ze serieus boven hun theewater, maar dat deerde mij niet om toch eens goed te kunnen slapen.

Dag 3 : Orisson - Burguete 21km

In de hoop deze nacht wat beter te slapen, helaas dus... Een hels onweder barste los + het gesnurk van de bovenbuur, een Koreaan die alleen maar kan lachen en snurken.
Om 7u30 vertrek ik met Liliane, een dame van 62 jaar die ik al 2 dagen heb gezien. We bereiden ons op het ergste voor maar de klim valt reuze mee.
Het is nu 13u30 en ik zit in Roncevalles te bloggen. Samen met Liliane stap ik verder naar Burguette om daar in een hostal te slapen. Geen zin in 109 medeslapers, gestapeld in bedden van 3 hoog.
Om 14u30 waren we in Burguete, alles ok met de hostal. Ik had gzien dat er ook in het dorp een internetpoint is, dus ik daarnaar op zoek. Helaas is het gemeemtehuis enkel in de voormiddag open... Een Spaanse dame verwees mij naar een hotel waar ik gratis het internet mocht gebruiken. Ik wilde per se toch wel enkele foto's kunnen tonen, maar helaas dus weer... het syseem was veel te traag. Blijkbaar ligt het ook aan mij pixelresolutie, dus die werd aangepast.
In het hotel konden we 's avonds een meu del perigrino eten voor €9, dus dat deden we (Liliane, het franse koppel Louis en Domimique,Stephane van Canada, Guy uit Frankrijk en Jean uit London). Gezellige avond maar die wel terug in hevig onweer eindigde...

Dag 2 : St jean - Orisson 8km

De nacht was een ramp, onweder en reeds om 4u30 begonnen de 2 belgen zich te douchen. Ik was niet van plan om vroeg te vertrekken maar ik had geen andere keuze. Ik vertrok om 7u30 voor een kleine wandeling. Ik wist dat ik veel moest stijgen, maar dit had ik niet verwacht. Het was knap lastig mede door de warmte. De route was zeer mooi. Om 11u kwam ik reeds aan in de refuge maar ik was er niet rouwig om. Al snel begon ik hoofdpijn te krijgen die steeds erger wer. De hospitalero, een gewezen arts, gaf mij een hoofdmassage en vertelde mij dat mijn hoofdpijn voortkomt van de sinussen. Zijn zorgen duurden de ganse dag met af en toe een massage wat de pijn uiteindelijk deed verdwijnen.
Het gezelschap is zeer internationaal en mijn Frans en Engels gaan er goed op vooruit.
Om 21u15 naar bed want morgen wacht de rest van de klim...

Dag 1 Lille - StJean Pied de Port

Hier ben ik dus al... meer dan 1000km van huis en klaar voor vertrek.
De treinreis begon op den duur wel wat saai te worden, maar naarmate de tijd verstreek de landschappen interessanter.
Op de trein kwam ik al een pelgrim tegen die opnieuw vertrekt vanuit Burgos, het laatste treintje naar St Jean veeel pelgrims. Bij het uitstappen sprak een Duits meisje mij aan in het Duits maar helaas, in het Engels dus maar... Eerst de rugzak wegbrengen en mijn logement zoeken, daarna naar de office des pelerins om daar dus even te internetten en de nodige info te verzamelen voor mijn vertrek morgen.
Toen ik uit de trein stapte, was het broeierig heet en onweer op komst. Blijkbaar is het hier vandaag al meer dan 30 graden geweest.
Toen ik naar de accueil pélérin liep, kwam ik terug het Duitse meisje, Rebecca, die mij aanklampte om morgen samen te stappen. Ik vroeg of ze al eetplannen had, nee, dus eten we samen vanavond. In de refuge slaapt nog een Brit uit London die morgen ook in Orisson stopt, misschien loopt hij ook mee... Ik zie het allemaal wel hoe het loopt, stapt, ...
Deze avond een pizza gegeten met Rebecca en haar wegwijs gemaakt voor de komende 2 dagen. Ze was mij heel dankbaar.
St Jean is een zeer leuk dorpje, toeristisch en gezellig.

ps. Dank je wel voor jullie vele recties, blijf ze sturen...

Dag, het ga jullie goed...

De tijd van afscheid nemen is voorbij, nu enkel vooruit kijken naar dit grote avontuur.
De rugzak is gepakt en gewogen, alle laatste voorbereidingen getroffen...
Samen met Bart, mama, papa en schoonma nog eens lekker gegeten en goed gedronken.
De laatste was gedraaid, het laatste telefoontje met Julie, Grimsel nog eens goed geknuffeld...

Daaaaaag !

mijn laatste Vlaamse wandeldag

Vandaag was mijn laatste oefenwandeldag voor ik volgende dinsdag mijn eerste stappen zet op de camino.
Als laatste nog een kuitenbijter, de Koppenberg en de Patersberg. 21,5 km in de benen voelen goed aan. Geen pijn en ook zeer weinig last van de schoenen.
Nu kan alles definitief ingepakt worden...