Dag 41 : Santiago - Parijs - Gavere

Mijn laatste nacht is een goede nacht. Om 7u word ik wakker en heb weinig zin om op te staan. Liliane klopt om 7u30 op mijn deur, ze gaat haar ticket boeken om naar huis te keren met de trein. Helemaal gepakt vertrek ik om 8u30 richting hotel van Stephan en Serge om mijn bagage daar achter te laten. We keren nl samen met het vliegtuig terug naar Parijs. Nog een uitgebreid Spaans ontbijt, met alles erop en eraan, nog even kuieren in de stad en rond de kathedraal alvorens de mis begint. Het wierookvat hangt er, gaat hij of gaat hij niet vandaag? Om 11u zit de kathedraal al afgeladen vol, maar ik heb een plekje op de 1ste rij. Met meer dan 1000 man wachten we vol spanning op het moment suprème, en ja, daar gaat ie...
Ik zie Clara ook terug in de mis, en nu is het afscheid definitief, ook van Lilane... Na 40 dagen samen zijn, het doet wel wat, ook voor haar... Rond 14u vertrekken we naar de luchthaven voor het vliegtuig van 17u15. Met een kleine vertraging kom ik om 19u30 in Parijs aan waar Bart mij opwacht, blij en gelukkig elkaar na al die tijd terug te zien...

Dag 40 : Finisterra

Ondanks de single kloosterkamer heb ik slecht geslapen. Om 6u ben ik wakker, om 7u sta ik op.
Vandaag gaan we, Liliane, Jan, Gaby, Sandra en ik, samen naar Finisterra, het einde van de wereld, en voor velen het eindpunt van de Camino. Om 9u vertrekt de bus voor een 3u durende rit langs kronkelende wegen met schitterende uitzichten. Helaas is de weg iets te bochtig voor mijn maag, ik verplaats me naa een stoel met beter zicht om maar niet bus-ziek te worden.
Bij aankomst zie ik Clara terug. We wijn blij elkaar terug te zien na bijna 2 weken. We eten samen en vertrekken dan te voet naar de Faro, de vuurtoren op een rotsig stuk, hoog boven de zee. Veel pelgrims zijn hier reeds langsgeweest om hun vuile kleren achter te laten of te verbranden. Je kan hier ook een stempel krijgen, maar ik vraag hem bewust niet. Ik ben hier nu als toerist, niet als pelgrim...
Ik wil nog even genieten van de zee en het strandje van Finisterra vooraleer we terugkeren met de bus. Ik neem ook afscheid van Gaby, die hier blijft voor 2 dagen en dan nog verder trekt naar Muxia.
Om 20u komt de bus terug aan in Santiago. Daar nemen we afscheid van Jan en Sandra, die een uur later met de nachtbus naar Madrid gaan.
Moe en murw van de busreis keren we terug naar het klooster. Ik pak nog een deel van mijn rugzak in want morgen is het mijn beurt om afscheid te nemen...

Dag 39 : Santiago

Om 5u30 word ik wakker met een fel licht in mijn ogen... Alweer zijn er pelgrims in de weer die ofwel verder trekken naar Finisterra ofwel naar huis terugkeren. Ik heb koppijn, meer dan een maand geleden dat ik dat gehad heb, maar de oorzaak is bekend : teveel wijn gisteravond. Een Dafalgan en dan reug bed in. Om 7u45 word ik voorgoed wakker, dat is lang geslapen voor een pelgrim.
Gisteravond was niet mis, lekkere pulpo a la plancha gegeten, en Charlotte en ik hebben een fles wiite Gallisische wijn op ons 2 uitgedronken. Iets teveel van het goeie, maar ik verdraag deze pijn wel...
Om 9u verlaten we de refugio en verhuizen we naar het grote seminarie in de stad. En kamer voor mij alleen kost 15 euro, je kan het vergelijken met kleine kloosterkamertjes van vroeger. Het zal raar doen om terug eens alleen te slapen.
Om 11u zijn we in de kathedraal voor de mis om 12u. Dat is echt wel nodig een uur op voorhand daar te zijn als je een zitje wil. Ik zie terug een aantal bekenden.
De mis is indrukwekkend, maar het wierookvat zwaait niet vandaag. In de week gaat hij enkel als er voor betaald wordt, arme pelgrims dat we zijn, geen geld voor het wierookvat...
In de namiddag geniet ik van een middagje kuieren door de stad en shoppen, helemaal alleen. Hier geniet ik echt van. De nodige kadootjes gekocht en het belangrijkste is voor mezelf, maar dat zien jullie later wel.
Vanavond zijn we in groot gezelschap voor de laatste keer : Liliane, Jan, Charlotte, Gaby, en Stephane en zijn vader. Niet teveel wijn want morgen gaan we naar Finisterra...

Dag 38 : Pedrouzo - Santiago de Compostella 20,5km

Om 4u30 staat de eerste pelgrim op, om 5u slaat de deur. Om 5u10 gaan de lichten in de gang automatisch aan, om 5u30 gaan alle lichten aan. De refugio wil ons weg op stap naar Santiago.
Ok wij kunnen niet wachten... Samen met Jan, Flora, een Duitse, en Charlotte, een Zweedse, nemen we een stevig ontbijt en vertrekken richting Santiago.
De drukte van de voorbije dag is minder, maar de sfeer is bij iedereen uitgelaten. Ik probeer van deze laatste tocht te genieten, maar het is moeilijk... Is dit nu gedaan?
Na Monte de Gozo zien we de top van de kathedraal en begint de lange weg van 5km stadsinwaarts. We checken ons in in de refugio om zeker een plekje te hebben, maar dit blijkt geen probleem te zijn. We logeren wel op 30 minuten van het centrum, en dat is toch wel ver.
En daar kom ik dan, langs de kathedraal waar de doedelzakspeler de`pelgrims verwelkomt, ik heb het even moeilijk met de tranen, en het gevoel van oef, ik heb dit gedaan, is er nu wel.
We gaan in de kathedraal en normaal groet je als pelgrim het beeld van Sint-Jacob en kniel je, maar daar staat nu een groot hek voor, dus niet. Wel jammer dat deze traditie is afgelopen.
Daarna melden we ons aan in het bureau voor de pelgrims en krijgen we, na grote stempelcontrole, onze compostella in het Latijn, met zelfs mijn naam in het Latijn. Nu is het echt, dit krijgt wel een speciaal plaatsje thuis.
En dan is het fiesta met een fles witte wijn en wat tapas vieren we onze tocht.
Ik ben fier op mezelf en voel mij heel goed bij mijn prestatie, dit is zo speciaal, niet onder woorden te brengen.
De foto's zien jullie later wel met mijn nodige uitleg.
Ik blijf schrijven, dus blijf lezen...

Zomerse hete kus aan iedereen

Dag 37 : Arzua - Pedrouzo 19,5km

Vannacht was een rusteloze nacht, wakker om 0u30 en dan om 3u30, opstaan en gaan plassen, en dan even wakker liggen en denken... Het einde is in zicht... Ik kan het niet geloven dat het morgen voorbij is, dit avontuur waar ik zo naar uitgekeken heb, zo intens beleefd heb, en floep, nu is het bijna gedaan.
Om 5u rinkelen de eerste gsm's hun wekker, en zo gaat het door tot 6u, dan sta ik ook op. Liliane lijkt ok. Ik heb haar gisteravond een pil gegeven van de apotheker in Roeselare, en die heeft haar blijkbaar goed geholpen. Ze zat helemaal vast in haar rug en heup, en nu loopt ze goed rond.
Na een zelfgemaakt ontbijt vertrekken we om 7u20. Het stappen lukt goed voor Liliane en ze voelt zich opperbest. Onderweg is het nu extra druk, de camino norte en de primitivo bereiken de camino frances in Arzua, dus veel pelgrims die nogal uitgelaten zijn want het einde is voor iedereen in zicht. Ik loop nu echt in een meute kwebbelende mensen en dat vind ik helemaal niet leuk.
Ik stop voor een koffie met chocoladekoek en Jan, Stephane en zijn papa vergezellen ons. Ik stap verder en probeer de meute te vermijden, maar dit is moeilijk. De weg kan mij vandaag niet echt bekoren, al realiseer ik mij dat dit de laatste keer is in de natuur...
Om 12u45 bereiken we Pedrouzo. Aan de refugio de la Xunta is het druk rijtje schuiven, we kiezen voor de prive refugio die dik in orde is, ook voor de portemonee, 10 Euro.
Ik ben hier nu op 20km van Santiago, ik kan mij dat echt niet voorstellen. Alleen de verkeersborden bevestigen mij dit en zeggen dat het echt wel waar is. The end is near...

Dag 36 : O' Coto - Arzua 21km

De nacht bracht niet veel rust. Lilane heeft veel pijn in haar been en heup en hield mij dardoor een beetje uit mijn slaap. Het is niet zo best met haar, maar ze wil niet met de bus, ze stapt met pijn tot Arzua.
Om 7u vertrekken we en om 8u20 ontbijten we in Melide. Liliane stapt rustig verder en ik ga voor. Ik koop een broodje want volgens mijn boek is er onderweg niets te vinden, of je moet de weg verlaten.
Ik stop om 10u45 voor een pauze, en Jan komt aangestapt. Wie is Jan ? Jan is een Engelse man uit London, die ik de eerste dag ontmoete op de trein en in de eerste refugio. We zagen elkaar onregelmatig op de camino, maar de laatste dagen volgt hij ons tempo. Dus zullen we samen eindigen, wat wel leuk is.
Jan en ik stappen babbelend verder, wat ik nog niet veel deed. Een uur later stoppen we voor een pauze in een bar en wachten op Liliane. Wie komt eraan gestapt ? Stephane van Canada met zijn vader die we een week geleden achterlieten in Ponferada. Idereen op het terras en gezellig babbelen. Een uur later vertrekken we richting Arzua.
De refugio de la Xunta de Gallicia is completo, dus maar een prive-refugio die wel duur maar goed is, en met INTERNET... joepie voor jullie, nu kunnen jullie terug lezen wat ik hier allemaal doe...

Dag 35 : Ligonde - o' Coto 17km

Als ik om 6u20 als 4de opsta, kijken mijn Estse buurvrouwen mij kwaad aan. Ook de vorige avond, keken ze kwaad toen ik om 21u in mijn rugzak rommelde. Ze zijn nog niet lang op de camino, misschien moeten ze nog wennen aan het uur van opstaan...
We vertrekken on 7u en ontbijten in Eirexe. Er is internet in de bar en ik check even mijn mails.
Om 8u vertrek ik en ik stap gezwind door, in gedachten verzonken bij mijn mails. Daardoor mis ik een stukje landschap, maar het gevoel zit goed en dat i s het belangrijkste. Om 10u komen we aan in Palas del Rei, en nu we tijd hebben voor sightseeing, blijkt er niet zoveel te zijn. Er is we de kerk met de eerste gewone kaarsen, dus, Trees, Nancy en ma, jullie beloofde kaarsje brandt in Palas del Rei. We zoeken een bakker en belanden in een patisserie vol lekkere taartjes. Het is zondag en laten ons even gaan.
De tocht gaat verder langs watertjes, bossen, godvergeten dorpjes en voor het eerst zie ik de eucalyptusbomen. Wat een heerlijke geur...
Om 13u komen we aan in O'Coto en checken in in onze casa rural voor die avond. Er is een bad en ik geniet van de warmte voor mijn benen en voeten.
Op terras kletsen en rusten we met 3 andere Franse dames.
's Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd met lekkere frietjes...

Dag 34 : Moutras - Ligonde 22,5km

We staan steeds later op, terug 6u20. Om 7u kunnen we ontbijten op het terras, en door het gezellige gekeuvel van de bende van gisteren, geraken we maar om 8u weg.
Om 9u komen we aan in Portomarin en doen we enkel boodschappen in de supermarkt. Nu hangt alles af van de grotere steden war we voorbijkomen om eten en andere zaken te kopen, in de dorpen is er niet s te vinden.
Na Portomarin is het even klimmen, we lopen afwisselend langs de baan en in het bos. De weg is ok, maar niet zo mooi als de voorbije 2 dagen. We nemen een uitgebreide middagpauze met onze picknick, en daarna nog een drankje in een bar om het zweet te laten drogen alsook de rugzak.
Om 14u15 kom ik aan in de refugio van Eirexe, maar die is reeds completo. Gaby, de Duitse vrouw die ik eerder ontmoete, raad mij aan terug te keren naar Ligonde, 1km terug. Daar zijn nog maar 2 mensen. De refugio is ontstaan uit een oude school en heel proper en netjes afgewerkt. Jan komt ook aan en uiteindelijk zijn we met 10, halfvol dus.
's avonds eten we samen pulpo, met nog een Duitse dame en een Italiaanse jongeman, die de camino loopt in 26 dagen. Te gek...

Dag 33 : San Mamede - Moutras 22km

Als eerste sta ik op om 6u20, iedereen ligt nog vredig te slapen. De Deense dame wekt ons even later met haar gsm op een leuke manier. Iedereen dus wakker. Om 7u25 vertrekken we en ontbijten we in Sarria, en doen we enkele boodschappen. In de bar ontmoet ik een man met splinternieuwe schoenen, die ik later op de weg terugzie.
Net buiten Sarria loopt een groep Spanjaarden die de hele weg tateren, vreselijk is dat. Ik loop snel door om ze niet meer te horen.
De zon laat zich voorlopig niet zien, ik wandel in een dikke laag mist. Enkel een bus met Nederlandse toeristen in een godvergeten Gallisisch dorp is van ver te horen en te zien, duidelijk geen pelgrims, maar mensen die even op de camino willen zijn...
De zon komt piepen en om 11u is het etenstijd. Ik ontmoet terug de dames van La Rochelle, een ervan is gestopt met problemen met haar heup en volgt nu met de wagen van andere Fransen haar vriendin. De weg is mooi, gaat veel op en neer, er is veel groen en veel water. Ik stap een tijdje met Jan, maar laat hem daarna gaan.
Om 14u ben ik in de refgio, een oase van rust. Hij is nog niet zolang open en staat nog niet in de gidsen. Niet veel pelgrims die dit plekje reeds ontdekten. Het zicht vanop het terras is fantastisch, de Galisische heuvels...
Ons groepje van gisteren, 2 mannen en 4 vrouwen, stranden hier allemaal. In de namiddag is het genieten van rust, zicht en gekeuvel op een deken op het gras of een drankje op het terras.
Liliane heeft niet veel zin om te eten, en wil al haar restjes eten. Ik eet tapas ipv de pelgrimsmenu want er staan een aantal typische gerechten van de streek op de kaart. Jan, Gaby en Veronique eten samen, de witte wijn smaakt heerlijk bij deze zomerse avond...

Dag 32 : Fonfria - San Mamede 25,5km

De dag begint met mist en een heerlijk ontbijt. Als we om 7u30 vertrekken met enkel een regenvest, komt de zon al piepen, maar we hopen niet veel, we zijn steeds in de bergen. Het eerste deel tot Triacastella loopt afwisselend langs de weg en een pad, maar het is prachtig. Ik kan terug genieten van het landschap met de zon in de rug. In Triacastella doen we een aantal boodschappen en stappen verder. Ik dacht dat de bergen nu bijna definitief achter ons liggen, maar het gaat nog een stukje bergop. Ik neem veel foto's want ik vind het hier zo mooi en rustig langs vele kleine vergeten dorpjes met oude huizen zonder een goede straat en met een welriekende animale geur. Typisch Gallicie...
Het pad lijkt wel de bisse in Zwitserland, langs de flanken van de bergen met een mooie weidse groene pracht.
Rond 15u kmen we aan in de refugio, die nog niet zo lang bestaat en een Ikea-look uitstraalt.
En ja, het is hier genieten van de zon, 20 graden meer dan gisteren, wie had dat kunnen denken. Het is gewoon zalig... Nog 115km tot Santiago... Sedert we gisteren de grens met Galicie voorbijkwamen, staan om de 500m grote betonnen blokken met de afstand tot Santiago. Dit kan ik nu op de voet volgen... Maar dus ook nog maar 115km voor ik dit prachtig avontuur verlaat...

Dag 31 : Ruitelan - Fonfria 22,5km

Om 6u worden we gewekt met het Ave Maria en de heerlijke geur van vers geroosterd brood. Het ontbijt lokt mij uit bed, want er is meer... appeltaart, choco, boter en muesli. Dit lijkt gewoon te mooi om waar te zijn, maar ik eet van alles en het smaakt voortreffelijk.
Jammer genoeg is er de regen die ons om 7u30 vergezelt. De weg is moeilijk door de regen en de modder maar mooi. Rond 11u komen we in O'Cebreiro aan, mistig en nat, maar zo hoort het blijkbaar te zijn. Ook toeristisch want ze lossen een bus. Snel wegwezen dus na een lekkere looksoep om ons te verwarmen.
De rest van de tocht is geen lachertje, regen en wind, en nat in eigen zweet in de regenvest en cape. De plastiekzakjes houden goed stand, maar in de namiddag dringt de regen toch door de schoenen heen.
Ik heb mij misrekend van afstand. Normaal doen we 19km vandaag maar mijn uurwerk wijst reeds meer aan en de aankomst begint te lonken. Achter ons loopt een vervelende Duitser die we kwijt willen en daadoor verderstappen, maar eens we in Fonfria aankomen, komt hij wat later ook aan. We kunnen hem ver van ons bed verwijderen en daar zijn we heel blij mee.
De refugio is heel gezellig, een beetje ingerich als een Zwitsers chalet. We zien in de salon een reportage over de camino en dat is heel raar om te zien als je er nog midden inzit.
Om 18u kruip ik nog even in bed voor een tukje, ...19u30 word ik wakker van mensen die in aalerijl naar de keuken verhuizen voor het eten. Het is een lekkere en stevig kost wat past bij het weer...

Dag 30 : Villafranca del Bierzo - Ruitelan 18,5km

Om 5u voor het eerst wakker, maar dan is het plots 6u20... Goed geslapen dus.
We nemen rustig onze tijd want het is toch aan het regenen. Om 7u30 vertrekken we goed voorzien van alle regenmateriaal want het ziet er naar uit dat we de zon niet gauw zullen zien. We hebben keus uit 2 mogelijkheden, een variante via de bergen of langs de weg. We kiezen voor het gemakkelijkste parcours via de weg, maar die is niet zo leuk als de vrachtwagens op 1m van je voorbijrazen.
De regen valt in bakken naar beneden. Na 5km houden we pauze. Ik neem koffie en een cakeje, Liliane gaat door. Ik ontmoet een Zwitser en een Fransman die samen reizen. De Zwitser is slechtziend en heeft inderdaad iemand nodig om te stappen. Knap om dit nog te doen.
Ik zet mijn toch verder ondanks het slechte weer. Rond 11u30 wil iets warms eten en drinken en stop aan een cafe routier langs de groete weg. Helaas eten de Spanjaarden maar warm vanaf 13u, dan maar verder in de hoop in een volgend dorp iets te vinden. In Vega del Vlalcarce stop ik voor een broodje en een fruitsap. Ik bel Liliane met de boodschap dat ik nog 3 km verder ga, maar dan stop. De regen blijft aanhouden en ik begin toch een beetje natte voeten te krijgen door mijn platiekzakken heen. Iedereen vindt het een grappig zicht, maar toch is het efficient. Ze neemt niet op en ik spreek een boodschap in.
Als ik terug vertrek, komt ze net aan. Ze is ook blij om te stoppen want ze is de regen ook beu.
De refugio in Ruitelan verloopt in boedistische sfeer maar is zeer rustig, en dat kan ik wel apprecieren. Vanvond wordt er voor ons gekookt en om 6u krijgen we een voetmassage. Ik kijk er al naar uit...

Dag 29 : Ponferada - Villafranca del Bierzo 24,5km

Om 5u30 flikkeren de zaklampen, knisperen de plastic zakjes, kraken de bedden, sluipen de eersten rond,... Tijd dus om op te staan. Gelukkig heb ik geen ochtendhumeur, ik denk dat de camino niet besteed is aan mensen met een ochtendhumeur.
Om 7u staan we vertrekkensklaar maar de regen valt met bakken uit de hemel, we wachten even tot het ergste over is. En ja, na een kwartiertje klaart het op. Voor de veiligheid toch maar de cape aan, maar het blijft grotendeels droog.
We moeten de hele stad door en dat neemt toch wel wat kilometers in beslag. Ik kom op een aantal bekende plaatsen en het doet raar hier nu alleen te zijn...
Ponferada strekt zich wijd uit en ik heb bijna het gevoel in Belgie te zijn met een aantal randgemeenten. Om 9u is het tijd voor het 2de ontbijt, cafe con leche met een tostada. En van deze keer echt geroosterd brood en geen toast. Ik vind het zo verrassend dat ik onderweg meer kan genieten van smaken, geuren, voelen, ...
We stappen verder door en de lucht kleurt afwisselend grijs en blauw, en ja, af en toe komt er ook iets uit. Na Cacbelos heb ik er echt genoeg van steeds mijn cape af en aan te doen. Er zijn 2 mogelijkheden om Villafranca te bereiken en ik kies voor de gemakkelijkste en kortste, een stuk langs de weg en een stuk door de wijngaarden. Ik was vergeten dat hier ook wijn gemaakt wordt.
Rond 14u15 kom ik aan. Liliane is ver achterop, maar ik kan toch een plekje voor haar bewaren. De refugio is naast de kerk de Perdon. Dit is een heel speciale kerk. Als je als pelgrim hier voorbijkomt en de kerk binnengaat, is het net alsof je Santiago bereikt ifv vergiffenis. Voor de pelgrims die Santiago niet meer kunnen bereiken, is deze plek voldoende. De kerk is jammer genoeg dicht. In 2006 ben ik wel binnen geweest en was de poort in restauratie. Die is nu af.
Na de siesta, de douche, de was, doen we boodschappen. Deze avond koken we terug zelf. Sober maar lekker, soep, brood, groenten, en een dessertje.
Morgen trekken we voor de laatste maal de bergen in. Als er geen nieuws is, aub geen paniek. Internet in de bergen is niet zo evident. Verder stel ik het wel goed al begint de fysieke vermoeidheid toe te nemen... Maar ik kom er wel

Dag 28 : El Acebo - Ponferada 16,5km

De rustige nacht deed deugd en om 6u20 sta ik op. De man zorgt voor een heerlijk ontbijt en om 7u45 vertrekken we voor een korte wandeling naar Ponferada.
De weg is heel mooi en zeer afwisselend, maar we dalen de ganse tijd wat te voelen is in de knieen en de voeten.
Im Moleaseca probeer ik aan de vrouw in de bar duidelijk te maken dat ik een officiele instantie moet vinden die kan bewijzen dat ik vandaag in Spanje ben ifv de verkiezingen, maar daar slaag ik dus niet in. Hopelijk meer succes in Ponferada.
Om 12u15 komen we aan in Ponferada, de refugio ligt buiten de stad en die gaat pas om 14u open. Liliane en ik gaan eerst eten, op zoek naar de politie en inkopen doen.
Gelukkig is het stadhuis open en, na mijn uitleg met handen en voeten, begrijpen ze mij en vullen mijn papier in. Wat ben ik daar blij om... We eten tapas en drinken een lekker glas wijn en doen onze boodschappen om vanavond zelf te koken.
Om 14u zijn we terug en schuiven we aan om ons in te schrijven in de refugio. Ik zie Stephane terug en zijn vader. Stephane heeft 3 dagen verpliche rust door zijn peesontsteking. We krijgen een bed toegewezen in de kelder, samen met 44 anderen. Dit wordt fun. Ik maak gebruik van de wasfaciliteiten om eens een machine te gebruiken, want de geuren en kleuren die uit mijn kleren komen zijn onbeschrijfelijk, zelfs al was ik ze dagelijks...
Gelukkig is hier dus internet om mijn 3 dagen in de bergen goed te maken...

Dag 27 : El Gano - El Acebo 25km

Eeen heerlijke nacht, goed geslapen en helemaal geen zin om op te staan, maar ja, er is de weg.
Vandaag is een mooie en bijzondere dag, Cruz de Ferro op 1500m, het einde en het begin...
In Rabanal heb ik lst van een flauwte en rust even uit. Ik stap rustig verder omhoog tot Cruz de Ferro, een heel bijzonder moment, maar het voelt goed. Clara is erook als ik aankom en we begrijpen elkaar zonder woorden, loslaten en verder gaan.
Na de klim de afdaling die heel lang duurt en die mij helemaal uitput. Na elke bocht hoop ik het dorp te zien, maar helaas, daar is een andere bocht. Ondertussen zitten we ook zo hoog in de bergen dat we in de wolken zitten en de ene plensbui na de andere krijgen. Mijn regencape wordt getest en goed bevonden.
Om 14u30 komen we in El Acebo aan. Een vriendelijke man biedt ons een kamer aan in zijn casa rural en daar maken we graag gebruik van. Na een kopje thee kruip ik in bed en slaap. Dit doet me echt deugd. Er zijn ook nog mensen uit Noorwegen en 's avonds maakt de man een heerlijke vegetarisch maaltijd voor ons klaar met een gezellig haardvuur. Dit kunnen we best gebruiken in deze koude tijden...

Dag 26 : Santibanez de Valdeiglesias - El Ganso 25,5km

Om 6u10 sta ik als eerste op, om 7u ontbijten we in de bar.
Er volgt een mooi stukje weg tussen de bomen en de struiken, afwisselend met gele geurende brem.
Rond 10u30 komen we in Astorga aan voor een blitsbezoek aan het bisschoppelijk paleis, gevolgd door een koffie met toast.
De weg loopt verder afwisselend langs de weg en tussen de brem. We stijgen van 888m tot meer dan 1000m. Mijn voeten beginnen opnieuw pijn te doen en langzaam wandel ik op mijn gemak verder. Om 14u30 komen we in de refugio aan, de enige in het dorp met ook nog een bar en dan houdt het op. Ik kies een bed in een hoekje in het duister en maak er mijn nest van voor de rest van de dag, want ik ben eigenlijk helemaal uitgeput. Ik verlaat mijn bed enkel om te eten samen met Lilane, Clara en Andre, een Fransman die ongeveer 30km per dag loopt.

Dag 25 : Villar de Mazarife - Santibanez de Valdeiglesias 21,5km

Het was een warme en rusteloze nacht. Een van de 2 Japanse dames had het raam dichtgedaan, om dood te vallen van de warmte.
Liliane en ik ontbijten samen met zijn 2en gezellig in de keuken met allemaal lekkers dat we hebben gekocht. We vertrekken rond 7u15 voor een lange saaie tocht langs de weg.
In Hospital de Orbig worden we aangenaam verrast door de schoonheid van de stad. Die is helemaal versierd want er zijn het koemende weekend feesten. Ik denk in gans Spanje stads-of dorpsfeesten zijn.
We vinden de weg niet onmiddellijk en verdwalen een beetje in de stad, maar na een half uur zijn we terug op de juiste we. Rond 13u komen we in Santibanez aan. Behalve de refugio en een bar is er niets te doen. Eerst een beetje rusten en dan iets eten... maar daar beslissen de hospitalero en 2 Nederlandse dames anders over. Er ontstaat een gevecht tussen beiden en de hospitalero, die ook de bar openhoudt, sluit de bar. Een heel gedoe met de politie erbij, ik bespaar jullie de details, maar ik heb honger en vraag aan de hospitalero of ik wat te eten krijg. Ik krijg geroosterd boord met tomaat en een sinaasappel. Alles smaakt als ik honger heb.
De rest van de middag brengen we door in de tuin met luieren, we zijn slechts met 13. Ik zie Jan terug en ontmoet Clara, een Nederlandse dame.
's Avonds maakt de hospitalero eten en genieten we van een gezellig en lekker maaltijd samen.

Dag 24 : Leon - Villar de Mazarife 13,5/21,5km

De nacht in het hotel verliep toch niet zo rustig. Veel lawaai in de straat en toch de warmte, maar noodgedwongen het venster dicht gedaan.
Om 6u30 word ik wakker, toch een uurtje langer dan anders. De beentjes in de lucht voor ik opsta, die voelen gespannen aan.
In de bar van het hotel kunnen we ontbijten. Ook de croissants beginnen mijn oren uit te komen en ik kies voor getoast brood met boter en confituur. Wat mis ik boter en een gewone boterham en een bakje special K...
Om 9u vertrekken we richting winkels, maar we zijn nog een beetje te vroeg. Dan maar gewone boodschappen doen voor deze middag. We zijn steeds voorbereid niets te eten te vinden. In mijn rugzak zitten steeds chocolade, mueslirepen en cakejes. Ook nog 2 isostar-repen van mijn lief zoetje voor als ik bijna doodval.
Ik wil terug een cd-tje opsturen naar huis met mijn foto's en dat lukt. In de EL Corte Ingles, zoiets als de Inno, hebben ze zelfs een postkantoor. Mama, je mag weer een pakketje verwachten.
Om 11u15 nemen we de bus tot juist buiten Leon. Het was leuk weer in Leon te zijn, gezelliger dan Burgos maar minder te bieden op kunstvlak.
We nemen de variante van de camino, anders lopen we terug via de grote baan en al snel bevinden we ons ver van de stad en de drukke wegen op een mooi glooiend aardewegje tussen de bomen en de struiken. Wat een verademing... De hitte blijft aanhouden en ik blijf maar drinken, zelfs als we in de refugio bij Jesus aankomen.
Ook de Spaanse dames, die we een paar dagen geleden ontmoetten, zijn er.
We delen de kamer met 2 oudere Japanse dames die om 20u al slapen. Ik zal dus moeten stil zijn.
We koken zelf ons potje, groentjes met een tortilla a la Liliane, en die smaakt heerlijk.
Dan nog snel even mijn blog van 2 dagen bijwerken voor we terug ons bed induiken. De laatste fase van de camino is begonnen, nog een dik 2 weken, en dan ben ik er. Ik zal het rustig aandoen want ik voel de vermoeidheid in de benen en de voeten. Ik heb de tijd om het rustig aan te doen, waarom me haasten op de camino?

Dag 23: Mansilla de las Mullas - Leon 19,5km

De dag begint vroeg als iedereen in de gang passeert, de trappen afloopt, het toilet bezoekt, ...
Om 7u15 vertrekken we. De weg loopt langs een drukke baan en de auto's razen voorbij. Dit is geen lachertje. Niet getreurd, de bar en het ontbijt lachen ons toe.
Onderweg kom ik Anja tegen, een Nederlandse die ik een paar dagen geleden heb ontmoet. Een diepgaande babbel langs de camino verdrijft de tijd langs een saaie weg.
De laatste kilometers tot Leon verlopen zeer moeizaam via een steil aardepad dat bijna is weggespoeld.
Om 13u komen we in Leon aan en via Anja weet ik een adresje van een leuk hotelletje bij de katedraal. We zetten de rugzakken in de kamer en zoeken een leuk terras voor een snelle en gezonde hap. Het worden gegrilde groenten met brood. Heerlijk... Julio komt erbij zitten. Hij is net naar het ziekenhuis geweest voor een bloedprik, en toen ze een arme pelgrim zagen binnenstrompelen, hebben ze hem voorgelaten. Ja, de pelgrims zijn bijna heilig wat hun gezondheid betreft.
Na de lunch, platte rust en een verfrissende douche. Liliane wil wat boodschapjes doen en naar de kapper, ik kuier ondertussen wat rond in de stad.
Om 19u hebben we een afspraak met de andere Fransen en Dominique en haar dochter uit Quebec voor een lekker paella. Dominique heeft in Santa Domingo, ongeveer 14 dagen terug, haar pees doorgesneden van haar hand met haar zakmes, en moest in allerijl worden geopereerd in Burgos. Zij loopt nu de camino in een gips en kan verderlopen dankzij haar dochter.
De avond eindigt met een lekker ijsje...

Dag 22 : Bercianos del real camino - Mansilla de las Mulas 26,5 km

De nacht verliep rusteloos. Door de houten vloer en de vele toiletbezoeken was ik veel wakker, zelfs door de oordoppen heen.
Om 6u30 mogen we opstaan, niet vroeger van de hospitaleros. Om 7u gezamelijk ontbijt en dan wegwezen voor de grote hitte.
De tocht verloopt hetzelfde als gisteren, zeer saai.
Om 14 komen we aan en we blijken de laatste 2 bedden te hebben in de refugio. De hospitalero is nergens te bespeuren. We installeren ons in een gang waar het alles behalve gezellig is. De rest van de refugio is wel ok en de binnentuin is zeer leuk.
Ik probeer te rusten want ik ben bekaf door de hitte en de afstand.
Ik probeer te rusten maar daar we in de gang liggen is het komen en gaan met veel lwaai. Op een bepaald moment komen er meer pelgims binnen ondanks het feit dat wij de laatste bedden hadden ingenomen. Ik begrijp er niets van en wanneer een aantal mensen uit de gang verhuizen, vraag ik hen wat er gaande is. Blijkbaar is de hospitalero terecht, die lag te slapen en heeft een nieuwe kamer van 12 bedden geopend. Ik spreek de hospitalero aan dat ik het onterecht vind dat mensen die later komen een kamer krijgen en wij op de gang belanden. In het spaans zegt hij mij dat ik blij mag zijn dat ik een bed heb en als het mij niet aantstaat ik kan vertrekken. Dit is echt wel volgens de geest van de camino, nietwaar?
Mijn platte rust is over, maar wat doe je... Ik blijf en ventileer bij andere bekenden. Blijkbaar heeft een spaanse dame de jongeren die toekwamen en geen bed meer hadden terug zien vertrekken voor 6km en toch aangedrongen bij de hospitalero.
Morgen gaan we naar Leon, en gezien de hitte en de vermoeidheid met de voeten , doen we hetzelfde als in Burgos. We nemen een hotel en blijven woensdagvoormiddag in Leon.
Vanavond koken we samen als de elktriciteit het toelaat...

Dag 21 : Terradillos de los Templarios - Bercianos del real Camino 23,5 km

Het was een moeilijke start. De vorige dag weinig gerust en het resultaat is aan de voeten te zien, ik kan amper in mijn schoenen van de zwelling. We ontbijten buiten want de bar is nog niet open en vertrekken rond 6u45.
Om 8u ontbijten we echt met een cafe con leche en een croissant.
De dag is terug heet, over de 30 graden, en bijna geen schaduw. Ik wandel een tijdje met Julio, een Fransman uit Grasse. We babbelen over hondjes en over zijn camino-ervaringen. Op die manier gaat de tijd wat sneller vooruit want de weg is saai. De weg, het pad en een paar boompjes. Af en toe rijdt een auto voorbij. Er is de zon hoog aan de hemel en jezelf als pelgim waarvan de schaduw af en toe van richting verandert. Dit is mijn wandelervaring van de dag.
Om 13u komen we in de refugio aan. Daar hij pas om 13u30 opengaat, staan de rugzakken netjes in de rij. Ik sluit mij aan bij rest op de stoep in de schaduw. Om 13u30 komt het koppel hospitalero's aan die met luid applaus worden onthaald. Op hetzelfde ogenblik stormt een vrouw haar huis uit en begint dte schelden tegen de hospitalera. Ik versta weinig spaans, maar dit was duidelijk. De pelgrims mogen niet op de stoep wachten in de schaduw. Een hele spaanse scene speelt zich af aangewakkerd door een aantal spaanse pelgrims. Uit woede maakt ze haar stoep helemaal nat...
De namiddag verloopt rustig, veel gerust en dat is te merken aan de voeten, ze zijn in goede staat.
's Avonds eten we met zijn allen samen de maaltijd die de hospitalero's voor ons klaarmaken. De sfeer is zeer gemoedelijk en warm, dit is de 2de refugio waar ik dit gevoel heb dat de mensen er echt voor de pelgrims zijn.
Na de maaltijd de gezamelijke afwas, de mooie zonsondergang en dan bedtijd op de zolder.