Een terugblik...

3 weken ben ik nu terug thuis, weg van de vertrouwde weg...
Het doet nog steeds raar terug thuis te zijn, het dagdagelijkse leven terug op te pikken, en straks ook terug het werk hervatten.

Ik kan slechts met heel veel heimwee, emotie en een zeer goed gevoel terugblikken op mijn weg die ik gegaan ben. Het was één grote ontmoeting!
In de eerste plaats met de natuur in al zijn facetten : de landschappen en het weer, zeer afwisselend... Van bergen en dalen tot eindeloze vlakten, van groen tot dor, van rots tot bloemen, met al zijn geuren en kleuren, ... onbeschrijfelijk! Ok het weer heeft zich van zijn vele kanten getoond, de regen, donder, bliksem, hagel tot de zon, flauwtjes maar ook hoog aan de hemel verblindend en verschroeiend.
Ik heb ook veel mensen ontmoet, pelgrims in al zijn betekenissen als er mensen zijn. Ieder deed de weg op zijn manier, met zijn motivatie, zijn doel, niet gekend voor zijn medereizigers, maar dit is ook niet nodig. De verbondenheid onder elkaar was er één van weinig woorden, maar in de zuivere betekenis van het woord "vriend". Het was niet de tijd die telde om iemand te kennen, wel de situaties en de verbondheid met elkaar. Dankzij die mensen is mijn camino een ware verrijking geweest voor mezelf.
De belangrijkste ontmoeting was de ontmoeting met mezelf. Je grenzen kennen, fysiek en emotioneel. Kan ik dit wel? Wat voel ik fysiek en emotioneel? De 2 zijn nauw met elkaar verbonden en zorgen voor de nodige harmonie voor de weg te gaan...
Ik weet nu dat stress iets nefast is voor het algemeen goedvoelen, dat leven zonder pijn en kwaaltjes mogelijk is, en dat dit zoveel meer levenskwaliteit geeft. Ik probeer dit verder te zetten in het "gewone" leven...
Ik ben zeer blij dat ik mijn weg ben gegaan, terugvallen op de basisbehoeften om te overleven, slapen, eten en drinken, en voor de rest, geen zorgen... Leven zonder extra's, maar sommige zaken zoals een bad, een geurtje, een hemdje versgewassen van thuis, kunnen apprecieren...
Dat is de camino, de essentie van het leven,...

Dag 41 : Santiago - Parijs - Gavere

Mijn laatste nacht is een goede nacht. Om 7u word ik wakker en heb weinig zin om op te staan. Liliane klopt om 7u30 op mijn deur, ze gaat haar ticket boeken om naar huis te keren met de trein. Helemaal gepakt vertrek ik om 8u30 richting hotel van Stephan en Serge om mijn bagage daar achter te laten. We keren nl samen met het vliegtuig terug naar Parijs. Nog een uitgebreid Spaans ontbijt, met alles erop en eraan, nog even kuieren in de stad en rond de kathedraal alvorens de mis begint. Het wierookvat hangt er, gaat hij of gaat hij niet vandaag? Om 11u zit de kathedraal al afgeladen vol, maar ik heb een plekje op de 1ste rij. Met meer dan 1000 man wachten we vol spanning op het moment suprème, en ja, daar gaat ie...
Ik zie Clara ook terug in de mis, en nu is het afscheid definitief, ook van Lilane... Na 40 dagen samen zijn, het doet wel wat, ook voor haar... Rond 14u vertrekken we naar de luchthaven voor het vliegtuig van 17u15. Met een kleine vertraging kom ik om 19u30 in Parijs aan waar Bart mij opwacht, blij en gelukkig elkaar na al die tijd terug te zien...

Dag 40 : Finisterra

Ondanks de single kloosterkamer heb ik slecht geslapen. Om 6u ben ik wakker, om 7u sta ik op.
Vandaag gaan we, Liliane, Jan, Gaby, Sandra en ik, samen naar Finisterra, het einde van de wereld, en voor velen het eindpunt van de Camino. Om 9u vertrekt de bus voor een 3u durende rit langs kronkelende wegen met schitterende uitzichten. Helaas is de weg iets te bochtig voor mijn maag, ik verplaats me naa een stoel met beter zicht om maar niet bus-ziek te worden.
Bij aankomst zie ik Clara terug. We wijn blij elkaar terug te zien na bijna 2 weken. We eten samen en vertrekken dan te voet naar de Faro, de vuurtoren op een rotsig stuk, hoog boven de zee. Veel pelgrims zijn hier reeds langsgeweest om hun vuile kleren achter te laten of te verbranden. Je kan hier ook een stempel krijgen, maar ik vraag hem bewust niet. Ik ben hier nu als toerist, niet als pelgrim...
Ik wil nog even genieten van de zee en het strandje van Finisterra vooraleer we terugkeren met de bus. Ik neem ook afscheid van Gaby, die hier blijft voor 2 dagen en dan nog verder trekt naar Muxia.
Om 20u komt de bus terug aan in Santiago. Daar nemen we afscheid van Jan en Sandra, die een uur later met de nachtbus naar Madrid gaan.
Moe en murw van de busreis keren we terug naar het klooster. Ik pak nog een deel van mijn rugzak in want morgen is het mijn beurt om afscheid te nemen...

Dag 39 : Santiago

Om 5u30 word ik wakker met een fel licht in mijn ogen... Alweer zijn er pelgrims in de weer die ofwel verder trekken naar Finisterra ofwel naar huis terugkeren. Ik heb koppijn, meer dan een maand geleden dat ik dat gehad heb, maar de oorzaak is bekend : teveel wijn gisteravond. Een Dafalgan en dan reug bed in. Om 7u45 word ik voorgoed wakker, dat is lang geslapen voor een pelgrim.
Gisteravond was niet mis, lekkere pulpo a la plancha gegeten, en Charlotte en ik hebben een fles wiite Gallisische wijn op ons 2 uitgedronken. Iets teveel van het goeie, maar ik verdraag deze pijn wel...
Om 9u verlaten we de refugio en verhuizen we naar het grote seminarie in de stad. En kamer voor mij alleen kost 15 euro, je kan het vergelijken met kleine kloosterkamertjes van vroeger. Het zal raar doen om terug eens alleen te slapen.
Om 11u zijn we in de kathedraal voor de mis om 12u. Dat is echt wel nodig een uur op voorhand daar te zijn als je een zitje wil. Ik zie terug een aantal bekenden.
De mis is indrukwekkend, maar het wierookvat zwaait niet vandaag. In de week gaat hij enkel als er voor betaald wordt, arme pelgrims dat we zijn, geen geld voor het wierookvat...
In de namiddag geniet ik van een middagje kuieren door de stad en shoppen, helemaal alleen. Hier geniet ik echt van. De nodige kadootjes gekocht en het belangrijkste is voor mezelf, maar dat zien jullie later wel.
Vanavond zijn we in groot gezelschap voor de laatste keer : Liliane, Jan, Charlotte, Gaby, en Stephane en zijn vader. Niet teveel wijn want morgen gaan we naar Finisterra...

Dag 38 : Pedrouzo - Santiago de Compostella 20,5km

Om 4u30 staat de eerste pelgrim op, om 5u slaat de deur. Om 5u10 gaan de lichten in de gang automatisch aan, om 5u30 gaan alle lichten aan. De refugio wil ons weg op stap naar Santiago.
Ok wij kunnen niet wachten... Samen met Jan, Flora, een Duitse, en Charlotte, een Zweedse, nemen we een stevig ontbijt en vertrekken richting Santiago.
De drukte van de voorbije dag is minder, maar de sfeer is bij iedereen uitgelaten. Ik probeer van deze laatste tocht te genieten, maar het is moeilijk... Is dit nu gedaan?
Na Monte de Gozo zien we de top van de kathedraal en begint de lange weg van 5km stadsinwaarts. We checken ons in in de refugio om zeker een plekje te hebben, maar dit blijkt geen probleem te zijn. We logeren wel op 30 minuten van het centrum, en dat is toch wel ver.
En daar kom ik dan, langs de kathedraal waar de doedelzakspeler de`pelgrims verwelkomt, ik heb het even moeilijk met de tranen, en het gevoel van oef, ik heb dit gedaan, is er nu wel.
We gaan in de kathedraal en normaal groet je als pelgrim het beeld van Sint-Jacob en kniel je, maar daar staat nu een groot hek voor, dus niet. Wel jammer dat deze traditie is afgelopen.
Daarna melden we ons aan in het bureau voor de pelgrims en krijgen we, na grote stempelcontrole, onze compostella in het Latijn, met zelfs mijn naam in het Latijn. Nu is het echt, dit krijgt wel een speciaal plaatsje thuis.
En dan is het fiesta met een fles witte wijn en wat tapas vieren we onze tocht.
Ik ben fier op mezelf en voel mij heel goed bij mijn prestatie, dit is zo speciaal, niet onder woorden te brengen.
De foto's zien jullie later wel met mijn nodige uitleg.
Ik blijf schrijven, dus blijf lezen...

Zomerse hete kus aan iedereen

Dag 37 : Arzua - Pedrouzo 19,5km

Vannacht was een rusteloze nacht, wakker om 0u30 en dan om 3u30, opstaan en gaan plassen, en dan even wakker liggen en denken... Het einde is in zicht... Ik kan het niet geloven dat het morgen voorbij is, dit avontuur waar ik zo naar uitgekeken heb, zo intens beleefd heb, en floep, nu is het bijna gedaan.
Om 5u rinkelen de eerste gsm's hun wekker, en zo gaat het door tot 6u, dan sta ik ook op. Liliane lijkt ok. Ik heb haar gisteravond een pil gegeven van de apotheker in Roeselare, en die heeft haar blijkbaar goed geholpen. Ze zat helemaal vast in haar rug en heup, en nu loopt ze goed rond.
Na een zelfgemaakt ontbijt vertrekken we om 7u20. Het stappen lukt goed voor Liliane en ze voelt zich opperbest. Onderweg is het nu extra druk, de camino norte en de primitivo bereiken de camino frances in Arzua, dus veel pelgrims die nogal uitgelaten zijn want het einde is voor iedereen in zicht. Ik loop nu echt in een meute kwebbelende mensen en dat vind ik helemaal niet leuk.
Ik stop voor een koffie met chocoladekoek en Jan, Stephane en zijn papa vergezellen ons. Ik stap verder en probeer de meute te vermijden, maar dit is moeilijk. De weg kan mij vandaag niet echt bekoren, al realiseer ik mij dat dit de laatste keer is in de natuur...
Om 12u45 bereiken we Pedrouzo. Aan de refugio de la Xunta is het druk rijtje schuiven, we kiezen voor de prive refugio die dik in orde is, ook voor de portemonee, 10 Euro.
Ik ben hier nu op 20km van Santiago, ik kan mij dat echt niet voorstellen. Alleen de verkeersborden bevestigen mij dit en zeggen dat het echt wel waar is. The end is near...

Dag 36 : O' Coto - Arzua 21km

De nacht bracht niet veel rust. Lilane heeft veel pijn in haar been en heup en hield mij dardoor een beetje uit mijn slaap. Het is niet zo best met haar, maar ze wil niet met de bus, ze stapt met pijn tot Arzua.
Om 7u vertrekken we en om 8u20 ontbijten we in Melide. Liliane stapt rustig verder en ik ga voor. Ik koop een broodje want volgens mijn boek is er onderweg niets te vinden, of je moet de weg verlaten.
Ik stop om 10u45 voor een pauze, en Jan komt aangestapt. Wie is Jan ? Jan is een Engelse man uit London, die ik de eerste dag ontmoete op de trein en in de eerste refugio. We zagen elkaar onregelmatig op de camino, maar de laatste dagen volgt hij ons tempo. Dus zullen we samen eindigen, wat wel leuk is.
Jan en ik stappen babbelend verder, wat ik nog niet veel deed. Een uur later stoppen we voor een pauze in een bar en wachten op Liliane. Wie komt eraan gestapt ? Stephane van Canada met zijn vader die we een week geleden achterlieten in Ponferada. Idereen op het terras en gezellig babbelen. Een uur later vertrekken we richting Arzua.
De refugio de la Xunta de Gallicia is completo, dus maar een prive-refugio die wel duur maar goed is, en met INTERNET... joepie voor jullie, nu kunnen jullie terug lezen wat ik hier allemaal doe...

Dag 35 : Ligonde - o' Coto 17km

Als ik om 6u20 als 4de opsta, kijken mijn Estse buurvrouwen mij kwaad aan. Ook de vorige avond, keken ze kwaad toen ik om 21u in mijn rugzak rommelde. Ze zijn nog niet lang op de camino, misschien moeten ze nog wennen aan het uur van opstaan...
We vertrekken on 7u en ontbijten in Eirexe. Er is internet in de bar en ik check even mijn mails.
Om 8u vertrek ik en ik stap gezwind door, in gedachten verzonken bij mijn mails. Daardoor mis ik een stukje landschap, maar het gevoel zit goed en dat i s het belangrijkste. Om 10u komen we aan in Palas del Rei, en nu we tijd hebben voor sightseeing, blijkt er niet zoveel te zijn. Er is we de kerk met de eerste gewone kaarsen, dus, Trees, Nancy en ma, jullie beloofde kaarsje brandt in Palas del Rei. We zoeken een bakker en belanden in een patisserie vol lekkere taartjes. Het is zondag en laten ons even gaan.
De tocht gaat verder langs watertjes, bossen, godvergeten dorpjes en voor het eerst zie ik de eucalyptusbomen. Wat een heerlijke geur...
Om 13u komen we aan in O'Coto en checken in in onze casa rural voor die avond. Er is een bad en ik geniet van de warmte voor mijn benen en voeten.
Op terras kletsen en rusten we met 3 andere Franse dames.
's Avonds genieten we van een heerlijke maaltijd met lekkere frietjes...

Dag 34 : Moutras - Ligonde 22,5km

We staan steeds later op, terug 6u20. Om 7u kunnen we ontbijten op het terras, en door het gezellige gekeuvel van de bende van gisteren, geraken we maar om 8u weg.
Om 9u komen we aan in Portomarin en doen we enkel boodschappen in de supermarkt. Nu hangt alles af van de grotere steden war we voorbijkomen om eten en andere zaken te kopen, in de dorpen is er niet s te vinden.
Na Portomarin is het even klimmen, we lopen afwisselend langs de baan en in het bos. De weg is ok, maar niet zo mooi als de voorbije 2 dagen. We nemen een uitgebreide middagpauze met onze picknick, en daarna nog een drankje in een bar om het zweet te laten drogen alsook de rugzak.
Om 14u15 kom ik aan in de refugio van Eirexe, maar die is reeds completo. Gaby, de Duitse vrouw die ik eerder ontmoete, raad mij aan terug te keren naar Ligonde, 1km terug. Daar zijn nog maar 2 mensen. De refugio is ontstaan uit een oude school en heel proper en netjes afgewerkt. Jan komt ook aan en uiteindelijk zijn we met 10, halfvol dus.
's avonds eten we samen pulpo, met nog een Duitse dame en een Italiaanse jongeman, die de camino loopt in 26 dagen. Te gek...

Dag 33 : San Mamede - Moutras 22km

Als eerste sta ik op om 6u20, iedereen ligt nog vredig te slapen. De Deense dame wekt ons even later met haar gsm op een leuke manier. Iedereen dus wakker. Om 7u25 vertrekken we en ontbijten we in Sarria, en doen we enkele boodschappen. In de bar ontmoet ik een man met splinternieuwe schoenen, die ik later op de weg terugzie.
Net buiten Sarria loopt een groep Spanjaarden die de hele weg tateren, vreselijk is dat. Ik loop snel door om ze niet meer te horen.
De zon laat zich voorlopig niet zien, ik wandel in een dikke laag mist. Enkel een bus met Nederlandse toeristen in een godvergeten Gallisisch dorp is van ver te horen en te zien, duidelijk geen pelgrims, maar mensen die even op de camino willen zijn...
De zon komt piepen en om 11u is het etenstijd. Ik ontmoet terug de dames van La Rochelle, een ervan is gestopt met problemen met haar heup en volgt nu met de wagen van andere Fransen haar vriendin. De weg is mooi, gaat veel op en neer, er is veel groen en veel water. Ik stap een tijdje met Jan, maar laat hem daarna gaan.
Om 14u ben ik in de refgio, een oase van rust. Hij is nog niet zolang open en staat nog niet in de gidsen. Niet veel pelgrims die dit plekje reeds ontdekten. Het zicht vanop het terras is fantastisch, de Galisische heuvels...
Ons groepje van gisteren, 2 mannen en 4 vrouwen, stranden hier allemaal. In de namiddag is het genieten van rust, zicht en gekeuvel op een deken op het gras of een drankje op het terras.
Liliane heeft niet veel zin om te eten, en wil al haar restjes eten. Ik eet tapas ipv de pelgrimsmenu want er staan een aantal typische gerechten van de streek op de kaart. Jan, Gaby en Veronique eten samen, de witte wijn smaakt heerlijk bij deze zomerse avond...

Dag 32 : Fonfria - San Mamede 25,5km

De dag begint met mist en een heerlijk ontbijt. Als we om 7u30 vertrekken met enkel een regenvest, komt de zon al piepen, maar we hopen niet veel, we zijn steeds in de bergen. Het eerste deel tot Triacastella loopt afwisselend langs de weg en een pad, maar het is prachtig. Ik kan terug genieten van het landschap met de zon in de rug. In Triacastella doen we een aantal boodschappen en stappen verder. Ik dacht dat de bergen nu bijna definitief achter ons liggen, maar het gaat nog een stukje bergop. Ik neem veel foto's want ik vind het hier zo mooi en rustig langs vele kleine vergeten dorpjes met oude huizen zonder een goede straat en met een welriekende animale geur. Typisch Gallicie...
Het pad lijkt wel de bisse in Zwitserland, langs de flanken van de bergen met een mooie weidse groene pracht.
Rond 15u kmen we aan in de refugio, die nog niet zo lang bestaat en een Ikea-look uitstraalt.
En ja, het is hier genieten van de zon, 20 graden meer dan gisteren, wie had dat kunnen denken. Het is gewoon zalig... Nog 115km tot Santiago... Sedert we gisteren de grens met Galicie voorbijkwamen, staan om de 500m grote betonnen blokken met de afstand tot Santiago. Dit kan ik nu op de voet volgen... Maar dus ook nog maar 115km voor ik dit prachtig avontuur verlaat...

Dag 31 : Ruitelan - Fonfria 22,5km

Om 6u worden we gewekt met het Ave Maria en de heerlijke geur van vers geroosterd brood. Het ontbijt lokt mij uit bed, want er is meer... appeltaart, choco, boter en muesli. Dit lijkt gewoon te mooi om waar te zijn, maar ik eet van alles en het smaakt voortreffelijk.
Jammer genoeg is er de regen die ons om 7u30 vergezelt. De weg is moeilijk door de regen en de modder maar mooi. Rond 11u komen we in O'Cebreiro aan, mistig en nat, maar zo hoort het blijkbaar te zijn. Ook toeristisch want ze lossen een bus. Snel wegwezen dus na een lekkere looksoep om ons te verwarmen.
De rest van de tocht is geen lachertje, regen en wind, en nat in eigen zweet in de regenvest en cape. De plastiekzakjes houden goed stand, maar in de namiddag dringt de regen toch door de schoenen heen.
Ik heb mij misrekend van afstand. Normaal doen we 19km vandaag maar mijn uurwerk wijst reeds meer aan en de aankomst begint te lonken. Achter ons loopt een vervelende Duitser die we kwijt willen en daadoor verderstappen, maar eens we in Fonfria aankomen, komt hij wat later ook aan. We kunnen hem ver van ons bed verwijderen en daar zijn we heel blij mee.
De refugio is heel gezellig, een beetje ingerich als een Zwitsers chalet. We zien in de salon een reportage over de camino en dat is heel raar om te zien als je er nog midden inzit.
Om 18u kruip ik nog even in bed voor een tukje, ...19u30 word ik wakker van mensen die in aalerijl naar de keuken verhuizen voor het eten. Het is een lekkere en stevig kost wat past bij het weer...

Dag 30 : Villafranca del Bierzo - Ruitelan 18,5km

Om 5u voor het eerst wakker, maar dan is het plots 6u20... Goed geslapen dus.
We nemen rustig onze tijd want het is toch aan het regenen. Om 7u30 vertrekken we goed voorzien van alle regenmateriaal want het ziet er naar uit dat we de zon niet gauw zullen zien. We hebben keus uit 2 mogelijkheden, een variante via de bergen of langs de weg. We kiezen voor het gemakkelijkste parcours via de weg, maar die is niet zo leuk als de vrachtwagens op 1m van je voorbijrazen.
De regen valt in bakken naar beneden. Na 5km houden we pauze. Ik neem koffie en een cakeje, Liliane gaat door. Ik ontmoet een Zwitser en een Fransman die samen reizen. De Zwitser is slechtziend en heeft inderdaad iemand nodig om te stappen. Knap om dit nog te doen.
Ik zet mijn toch verder ondanks het slechte weer. Rond 11u30 wil iets warms eten en drinken en stop aan een cafe routier langs de groete weg. Helaas eten de Spanjaarden maar warm vanaf 13u, dan maar verder in de hoop in een volgend dorp iets te vinden. In Vega del Vlalcarce stop ik voor een broodje en een fruitsap. Ik bel Liliane met de boodschap dat ik nog 3 km verder ga, maar dan stop. De regen blijft aanhouden en ik begin toch een beetje natte voeten te krijgen door mijn platiekzakken heen. Iedereen vindt het een grappig zicht, maar toch is het efficient. Ze neemt niet op en ik spreek een boodschap in.
Als ik terug vertrek, komt ze net aan. Ze is ook blij om te stoppen want ze is de regen ook beu.
De refugio in Ruitelan verloopt in boedistische sfeer maar is zeer rustig, en dat kan ik wel apprecieren. Vanvond wordt er voor ons gekookt en om 6u krijgen we een voetmassage. Ik kijk er al naar uit...

Dag 29 : Ponferada - Villafranca del Bierzo 24,5km

Om 5u30 flikkeren de zaklampen, knisperen de plastic zakjes, kraken de bedden, sluipen de eersten rond,... Tijd dus om op te staan. Gelukkig heb ik geen ochtendhumeur, ik denk dat de camino niet besteed is aan mensen met een ochtendhumeur.
Om 7u staan we vertrekkensklaar maar de regen valt met bakken uit de hemel, we wachten even tot het ergste over is. En ja, na een kwartiertje klaart het op. Voor de veiligheid toch maar de cape aan, maar het blijft grotendeels droog.
We moeten de hele stad door en dat neemt toch wel wat kilometers in beslag. Ik kom op een aantal bekende plaatsen en het doet raar hier nu alleen te zijn...
Ponferada strekt zich wijd uit en ik heb bijna het gevoel in Belgie te zijn met een aantal randgemeenten. Om 9u is het tijd voor het 2de ontbijt, cafe con leche met een tostada. En van deze keer echt geroosterd brood en geen toast. Ik vind het zo verrassend dat ik onderweg meer kan genieten van smaken, geuren, voelen, ...
We stappen verder door en de lucht kleurt afwisselend grijs en blauw, en ja, af en toe komt er ook iets uit. Na Cacbelos heb ik er echt genoeg van steeds mijn cape af en aan te doen. Er zijn 2 mogelijkheden om Villafranca te bereiken en ik kies voor de gemakkelijkste en kortste, een stuk langs de weg en een stuk door de wijngaarden. Ik was vergeten dat hier ook wijn gemaakt wordt.
Rond 14u15 kom ik aan. Liliane is ver achterop, maar ik kan toch een plekje voor haar bewaren. De refugio is naast de kerk de Perdon. Dit is een heel speciale kerk. Als je als pelgrim hier voorbijkomt en de kerk binnengaat, is het net alsof je Santiago bereikt ifv vergiffenis. Voor de pelgrims die Santiago niet meer kunnen bereiken, is deze plek voldoende. De kerk is jammer genoeg dicht. In 2006 ben ik wel binnen geweest en was de poort in restauratie. Die is nu af.
Na de siesta, de douche, de was, doen we boodschappen. Deze avond koken we terug zelf. Sober maar lekker, soep, brood, groenten, en een dessertje.
Morgen trekken we voor de laatste maal de bergen in. Als er geen nieuws is, aub geen paniek. Internet in de bergen is niet zo evident. Verder stel ik het wel goed al begint de fysieke vermoeidheid toe te nemen... Maar ik kom er wel

Dag 28 : El Acebo - Ponferada 16,5km

De rustige nacht deed deugd en om 6u20 sta ik op. De man zorgt voor een heerlijk ontbijt en om 7u45 vertrekken we voor een korte wandeling naar Ponferada.
De weg is heel mooi en zeer afwisselend, maar we dalen de ganse tijd wat te voelen is in de knieen en de voeten.
Im Moleaseca probeer ik aan de vrouw in de bar duidelijk te maken dat ik een officiele instantie moet vinden die kan bewijzen dat ik vandaag in Spanje ben ifv de verkiezingen, maar daar slaag ik dus niet in. Hopelijk meer succes in Ponferada.
Om 12u15 komen we aan in Ponferada, de refugio ligt buiten de stad en die gaat pas om 14u open. Liliane en ik gaan eerst eten, op zoek naar de politie en inkopen doen.
Gelukkig is het stadhuis open en, na mijn uitleg met handen en voeten, begrijpen ze mij en vullen mijn papier in. Wat ben ik daar blij om... We eten tapas en drinken een lekker glas wijn en doen onze boodschappen om vanavond zelf te koken.
Om 14u zijn we terug en schuiven we aan om ons in te schrijven in de refugio. Ik zie Stephane terug en zijn vader. Stephane heeft 3 dagen verpliche rust door zijn peesontsteking. We krijgen een bed toegewezen in de kelder, samen met 44 anderen. Dit wordt fun. Ik maak gebruik van de wasfaciliteiten om eens een machine te gebruiken, want de geuren en kleuren die uit mijn kleren komen zijn onbeschrijfelijk, zelfs al was ik ze dagelijks...
Gelukkig is hier dus internet om mijn 3 dagen in de bergen goed te maken...

Dag 27 : El Gano - El Acebo 25km

Eeen heerlijke nacht, goed geslapen en helemaal geen zin om op te staan, maar ja, er is de weg.
Vandaag is een mooie en bijzondere dag, Cruz de Ferro op 1500m, het einde en het begin...
In Rabanal heb ik lst van een flauwte en rust even uit. Ik stap rustig verder omhoog tot Cruz de Ferro, een heel bijzonder moment, maar het voelt goed. Clara is erook als ik aankom en we begrijpen elkaar zonder woorden, loslaten en verder gaan.
Na de klim de afdaling die heel lang duurt en die mij helemaal uitput. Na elke bocht hoop ik het dorp te zien, maar helaas, daar is een andere bocht. Ondertussen zitten we ook zo hoog in de bergen dat we in de wolken zitten en de ene plensbui na de andere krijgen. Mijn regencape wordt getest en goed bevonden.
Om 14u30 komen we in El Acebo aan. Een vriendelijke man biedt ons een kamer aan in zijn casa rural en daar maken we graag gebruik van. Na een kopje thee kruip ik in bed en slaap. Dit doet me echt deugd. Er zijn ook nog mensen uit Noorwegen en 's avonds maakt de man een heerlijke vegetarisch maaltijd voor ons klaar met een gezellig haardvuur. Dit kunnen we best gebruiken in deze koude tijden...

Dag 26 : Santibanez de Valdeiglesias - El Ganso 25,5km

Om 6u10 sta ik als eerste op, om 7u ontbijten we in de bar.
Er volgt een mooi stukje weg tussen de bomen en de struiken, afwisselend met gele geurende brem.
Rond 10u30 komen we in Astorga aan voor een blitsbezoek aan het bisschoppelijk paleis, gevolgd door een koffie met toast.
De weg loopt verder afwisselend langs de weg en tussen de brem. We stijgen van 888m tot meer dan 1000m. Mijn voeten beginnen opnieuw pijn te doen en langzaam wandel ik op mijn gemak verder. Om 14u30 komen we in de refugio aan, de enige in het dorp met ook nog een bar en dan houdt het op. Ik kies een bed in een hoekje in het duister en maak er mijn nest van voor de rest van de dag, want ik ben eigenlijk helemaal uitgeput. Ik verlaat mijn bed enkel om te eten samen met Lilane, Clara en Andre, een Fransman die ongeveer 30km per dag loopt.

Dag 25 : Villar de Mazarife - Santibanez de Valdeiglesias 21,5km

Het was een warme en rusteloze nacht. Een van de 2 Japanse dames had het raam dichtgedaan, om dood te vallen van de warmte.
Liliane en ik ontbijten samen met zijn 2en gezellig in de keuken met allemaal lekkers dat we hebben gekocht. We vertrekken rond 7u15 voor een lange saaie tocht langs de weg.
In Hospital de Orbig worden we aangenaam verrast door de schoonheid van de stad. Die is helemaal versierd want er zijn het koemende weekend feesten. Ik denk in gans Spanje stads-of dorpsfeesten zijn.
We vinden de weg niet onmiddellijk en verdwalen een beetje in de stad, maar na een half uur zijn we terug op de juiste we. Rond 13u komen we in Santibanez aan. Behalve de refugio en een bar is er niets te doen. Eerst een beetje rusten en dan iets eten... maar daar beslissen de hospitalero en 2 Nederlandse dames anders over. Er ontstaat een gevecht tussen beiden en de hospitalero, die ook de bar openhoudt, sluit de bar. Een heel gedoe met de politie erbij, ik bespaar jullie de details, maar ik heb honger en vraag aan de hospitalero of ik wat te eten krijg. Ik krijg geroosterd boord met tomaat en een sinaasappel. Alles smaakt als ik honger heb.
De rest van de middag brengen we door in de tuin met luieren, we zijn slechts met 13. Ik zie Jan terug en ontmoet Clara, een Nederlandse dame.
's Avonds maakt de hospitalero eten en genieten we van een gezellig en lekker maaltijd samen.

Dag 24 : Leon - Villar de Mazarife 13,5/21,5km

De nacht in het hotel verliep toch niet zo rustig. Veel lawaai in de straat en toch de warmte, maar noodgedwongen het venster dicht gedaan.
Om 6u30 word ik wakker, toch een uurtje langer dan anders. De beentjes in de lucht voor ik opsta, die voelen gespannen aan.
In de bar van het hotel kunnen we ontbijten. Ook de croissants beginnen mijn oren uit te komen en ik kies voor getoast brood met boter en confituur. Wat mis ik boter en een gewone boterham en een bakje special K...
Om 9u vertrekken we richting winkels, maar we zijn nog een beetje te vroeg. Dan maar gewone boodschappen doen voor deze middag. We zijn steeds voorbereid niets te eten te vinden. In mijn rugzak zitten steeds chocolade, mueslirepen en cakejes. Ook nog 2 isostar-repen van mijn lief zoetje voor als ik bijna doodval.
Ik wil terug een cd-tje opsturen naar huis met mijn foto's en dat lukt. In de EL Corte Ingles, zoiets als de Inno, hebben ze zelfs een postkantoor. Mama, je mag weer een pakketje verwachten.
Om 11u15 nemen we de bus tot juist buiten Leon. Het was leuk weer in Leon te zijn, gezelliger dan Burgos maar minder te bieden op kunstvlak.
We nemen de variante van de camino, anders lopen we terug via de grote baan en al snel bevinden we ons ver van de stad en de drukke wegen op een mooi glooiend aardewegje tussen de bomen en de struiken. Wat een verademing... De hitte blijft aanhouden en ik blijf maar drinken, zelfs als we in de refugio bij Jesus aankomen.
Ook de Spaanse dames, die we een paar dagen geleden ontmoetten, zijn er.
We delen de kamer met 2 oudere Japanse dames die om 20u al slapen. Ik zal dus moeten stil zijn.
We koken zelf ons potje, groentjes met een tortilla a la Liliane, en die smaakt heerlijk.
Dan nog snel even mijn blog van 2 dagen bijwerken voor we terug ons bed induiken. De laatste fase van de camino is begonnen, nog een dik 2 weken, en dan ben ik er. Ik zal het rustig aandoen want ik voel de vermoeidheid in de benen en de voeten. Ik heb de tijd om het rustig aan te doen, waarom me haasten op de camino?

Dag 23: Mansilla de las Mullas - Leon 19,5km

De dag begint vroeg als iedereen in de gang passeert, de trappen afloopt, het toilet bezoekt, ...
Om 7u15 vertrekken we. De weg loopt langs een drukke baan en de auto's razen voorbij. Dit is geen lachertje. Niet getreurd, de bar en het ontbijt lachen ons toe.
Onderweg kom ik Anja tegen, een Nederlandse die ik een paar dagen geleden heb ontmoet. Een diepgaande babbel langs de camino verdrijft de tijd langs een saaie weg.
De laatste kilometers tot Leon verlopen zeer moeizaam via een steil aardepad dat bijna is weggespoeld.
Om 13u komen we in Leon aan en via Anja weet ik een adresje van een leuk hotelletje bij de katedraal. We zetten de rugzakken in de kamer en zoeken een leuk terras voor een snelle en gezonde hap. Het worden gegrilde groenten met brood. Heerlijk... Julio komt erbij zitten. Hij is net naar het ziekenhuis geweest voor een bloedprik, en toen ze een arme pelgrim zagen binnenstrompelen, hebben ze hem voorgelaten. Ja, de pelgrims zijn bijna heilig wat hun gezondheid betreft.
Na de lunch, platte rust en een verfrissende douche. Liliane wil wat boodschapjes doen en naar de kapper, ik kuier ondertussen wat rond in de stad.
Om 19u hebben we een afspraak met de andere Fransen en Dominique en haar dochter uit Quebec voor een lekker paella. Dominique heeft in Santa Domingo, ongeveer 14 dagen terug, haar pees doorgesneden van haar hand met haar zakmes, en moest in allerijl worden geopereerd in Burgos. Zij loopt nu de camino in een gips en kan verderlopen dankzij haar dochter.
De avond eindigt met een lekker ijsje...

Dag 22 : Bercianos del real camino - Mansilla de las Mulas 26,5 km

De nacht verliep rusteloos. Door de houten vloer en de vele toiletbezoeken was ik veel wakker, zelfs door de oordoppen heen.
Om 6u30 mogen we opstaan, niet vroeger van de hospitaleros. Om 7u gezamelijk ontbijt en dan wegwezen voor de grote hitte.
De tocht verloopt hetzelfde als gisteren, zeer saai.
Om 14 komen we aan en we blijken de laatste 2 bedden te hebben in de refugio. De hospitalero is nergens te bespeuren. We installeren ons in een gang waar het alles behalve gezellig is. De rest van de refugio is wel ok en de binnentuin is zeer leuk.
Ik probeer te rusten want ik ben bekaf door de hitte en de afstand.
Ik probeer te rusten maar daar we in de gang liggen is het komen en gaan met veel lwaai. Op een bepaald moment komen er meer pelgims binnen ondanks het feit dat wij de laatste bedden hadden ingenomen. Ik begrijp er niets van en wanneer een aantal mensen uit de gang verhuizen, vraag ik hen wat er gaande is. Blijkbaar is de hospitalero terecht, die lag te slapen en heeft een nieuwe kamer van 12 bedden geopend. Ik spreek de hospitalero aan dat ik het onterecht vind dat mensen die later komen een kamer krijgen en wij op de gang belanden. In het spaans zegt hij mij dat ik blij mag zijn dat ik een bed heb en als het mij niet aantstaat ik kan vertrekken. Dit is echt wel volgens de geest van de camino, nietwaar?
Mijn platte rust is over, maar wat doe je... Ik blijf en ventileer bij andere bekenden. Blijkbaar heeft een spaanse dame de jongeren die toekwamen en geen bed meer hadden terug zien vertrekken voor 6km en toch aangedrongen bij de hospitalero.
Morgen gaan we naar Leon, en gezien de hitte en de vermoeidheid met de voeten , doen we hetzelfde als in Burgos. We nemen een hotel en blijven woensdagvoormiddag in Leon.
Vanavond koken we samen als de elktriciteit het toelaat...

Dag 21 : Terradillos de los Templarios - Bercianos del real Camino 23,5 km

Het was een moeilijke start. De vorige dag weinig gerust en het resultaat is aan de voeten te zien, ik kan amper in mijn schoenen van de zwelling. We ontbijten buiten want de bar is nog niet open en vertrekken rond 6u45.
Om 8u ontbijten we echt met een cafe con leche en een croissant.
De dag is terug heet, over de 30 graden, en bijna geen schaduw. Ik wandel een tijdje met Julio, een Fransman uit Grasse. We babbelen over hondjes en over zijn camino-ervaringen. Op die manier gaat de tijd wat sneller vooruit want de weg is saai. De weg, het pad en een paar boompjes. Af en toe rijdt een auto voorbij. Er is de zon hoog aan de hemel en jezelf als pelgim waarvan de schaduw af en toe van richting verandert. Dit is mijn wandelervaring van de dag.
Om 13u komen we in de refugio aan. Daar hij pas om 13u30 opengaat, staan de rugzakken netjes in de rij. Ik sluit mij aan bij rest op de stoep in de schaduw. Om 13u30 komt het koppel hospitalero's aan die met luid applaus worden onthaald. Op hetzelfde ogenblik stormt een vrouw haar huis uit en begint dte schelden tegen de hospitalera. Ik versta weinig spaans, maar dit was duidelijk. De pelgrims mogen niet op de stoep wachten in de schaduw. Een hele spaanse scene speelt zich af aangewakkerd door een aantal spaanse pelgrims. Uit woede maakt ze haar stoep helemaal nat...
De namiddag verloopt rustig, veel gerust en dat is te merken aan de voeten, ze zijn in goede staat.
's Avonds eten we met zijn allen samen de maaltijd die de hospitalero's voor ons klaarmaken. De sfeer is zeer gemoedelijk en warm, dit is de 2de refugio waar ik dit gevoel heb dat de mensen er echt voor de pelgrims zijn.
Na de maaltijd de gezamelijke afwas, de mooie zonsondergang en dan bedtijd op de zolder.

Dag 20 : Carrion de los Condes - Hordellias del Templarios 27km

De dag begint vroeg met een ontbijt bij de panederia om 6u30. Om 6u50 vertrekken we voor 17 km uit de bewoonde wereld of de befaamde meseta. Het is bloedheet en de zon staat hoog aan de hemel. Beladen met 2,5l water en voldoende voedsel ben ik een van de vele pelgrims in een lange rij.
De weg loopt rechtdoor, nu eens wat heuvelachtig dan weer plat, maar rechtdoor. Als er een knik in de weg zit hoop je iets erachter te vinden, maar nee, het grote NIETS.
Onderweg voel ik de zweetparels langs mijn gezicht lopen, de hitte in mijn schoenen kruipen en het gewicht van de zware rugzak.
De laatste 2 dagen heb ik wat last van rugpijn die na de etappe wel overgaat als ik rust. Maar ik blijf alert. Ook mijn ene blaar speelt mij parten, ik voel ze prikken door mijn tjoep heen.
Blij ben ik dan ook als ik om 14u in de refugio aankom. In plaats van te rusten, neem ik eerst een douche want mijn kleren kan je letterlijk uitwringen met een niet goedruikend sopje.
Liliane komt een half uur later aan, ze rekent op mij dat ik haar al inschrijf, zo is ze zeker van haar plekje.
Het is even wennen terug met ons 2, nu de 7 anderen er niet meer zijn. Maar dit biedt ruimte voor nieuwe contacten...

Dag 19 : Fromista - Carrion de los Condes

Om 6u uit bed, om 6u30 aan het ontbijt met de Corsicanen. Helaas voor het laatst, zij nemen de bus terug naar Burgos en dan naar huis. We nemen afscheid, weeral...
Nu blijven we nog met zijn 2 achter.
Om 7u15 vertrekken we. In tegenstelling tot de vorige dagen op de meseta valt de koude best mee. Om 9u gaat de vest dan ook uit, en daarna de helft van de broek en het hemd.
Wanneer we even uitrusten op een bank, komt er een auto aangereden. En man stapt uit en geeft ons een snoepje en wil onze credencial afstempelen. Gekke man, die Pepe.
Er zijn 2 mogelijkehden om onze bestemming te bereiken : via de weg wat een beetje saai is of via een variante die niet zo goed bewgwijzerd is. We wagen ons aan het laatste daar Liliane een goede wegbeschrijving heeft. De weg loopt langs een rivier en volgt daarna de oorspronelijke camino door de meseta. Prachtig maar bloedheet.
Om 13 komen we aan in ons klooster van de zusters Clarissen. De refugio is net en koel, maar niet gezellig. Gezien het prachrige weer zoeken we verfrissing op een terras van een bar om het komende weekend te plannen. Er komen een aantal lange etappes aan en normaliter bereiken we Leon dinsdagavond.

Dag 18 : Castrojeritz - Fromista 26km

De nacht was woelig en warm... Om 6u30 worden we gewekt met kerkelijke gezangen. Liliane en ik springen uit ons bed om ons snel klaar te maken want een lange tocht wacht ons.
Om 7u15 zijn we klaar na een ontbijt met petit-beurre en koffie.
We zitten nu volop op de meseta waar de wind stevig blaast. Ik vertrek met mijn vest stevig toe en mijn buff over mij oren, ook al is de hemel stralend blauw. De start is een fikse klim, maar eens boven lonkt een nieuw aspect van de meseta. Ik vind het schitterend.
Om 10u30 komen we in het eerstvolgende dorp aan en koop ik eten want het is weer 7km tot het volgende dorp. Ik geniet van de wijdsheid van de graanvelden, de klaprozen en de vogeltjes in de stilte van de natuur.
Het 2de deel van de tocht volgen we het janaal van de Castilla. Als ik thuis beu was om langs de Schelde te wandelen, dan geniet ik hier van het water in de dorheid van het landschap. We volgen het kanaal tot in Fromista. Om 14u15 kom in de Albergue aan waar er deze keer voldoende plaats is.

Dag 17 : Hornillos del Camino - Castrojertitz 20 + 4km

Om 7u krijgen we ontbijt en de man vertelt ons dat we rechtstreeks de camino kunnen nemen als we de weg volgen. Alleen is dit volgens hem 2 km meer.
We vertrekken om 7u40 en komen pas om 11u aan in Hontanas, 4km extra.We kopen een broodje en stappen vlug verder.
Om 13u15 komen we aan in Castrojeritz, een raar stadje naar mijn gevoel. De 1st refugio is vol, de 2de is toe, de 3de is vol en de 4de opent op 15u. We zetten onze rugzakken in de rij en zien dat we zeker nog plaats hebben.
Om 15u openen 2 Braziliaanse hospiteleras de refugio met het aankondigen van de huisregels : niemand staat op voor 6u45 en om 7u is er gezamelijk ontbijt. Ik hoop dat we dan morgen wel iets meer keuze hebben om te slapen...
Als we onze was ophangen, horen we bekende stemmen : Gilbert en Madeleine, Rene en Patrick die uitgebreid willen weten hou onze casa van de voorbije avond is verlopen. We doen een terasje en kletsen wat bij, want bij het eind van de week vertrekken ze terug naar huis. Vanavond eten we samen met de ganse bende van 9...
En ja, het kan weer niet op. Rene trakteert met sangria als aperitief want hij stopt wegens een hardnekkige peesontsteking. Zijn vrouw, Marie-Yvonne, stapt verder. We nemen ook afscheid van Gilbert en Madeleine want zij verkleinen hun afstanden tot het einde volgende week maandag. Maar toch zit de sfeer erin, met een lekkere pelgrimsmenu en de nodige wijn. Ik bespaar jullie de eetdetails, maar indien jullie zouden denken dat ik verdik, ik heb mijn riem van mijn rugzak al 2 keer moeten aanspannen.

Dag 16 : Burgos - Hornillos del Camino 10/20km

Om 6u30 word ik wakker, dus toch veel later dan normaal. De nacht was heerlijk in het grote bed met zachte lakens.
We genieten van het ontbijtbuffet samen met andere businessmensen, die drukdruk van alles moeten doen. Nee, zo zijn we dus niet.
De voormiddag verloopt vrij snel, eerste een uitgebreid bezoek aan de kathedraal, daarna de foto's op cd branden en een pakketje opsturen met de post.
Om 13u30 nemen we de bus naar Tardajos om de laatste 10km te lopen. Daar we wisten dat we vrij laat zouden aankomen en hoogst warschijnlijk geen plaats meer zouden hebben in de refugio, boekten we een casa rural in een dorp 5km verder.
We komen aan in het Hornillos rond 16u en de rest zit op het terras van de bar te genieten. We vertellen dat we worden opgehaald door de man van de casa en blijven nog wat babbelen. Beetje bij beetje zien we oude bekenden terug : Louis, Dominique, Stephane en Guy komen ons rond de nek gevlogen, snel foto's maken en terug afscheid nemen. We worden uitgeleide gedaan met de auto.
De casa is fantastisch, mooie kamer in een molen die ze aan het restaureren zijn.
's Avonds krijgen we een maaltijd om u tegen te zeggen : tomaat, geroosterde paparika, kroket van kaas en ham, en worst van Burgos al voorgerecht, groentesoep met korstjes en ham als tussengerecht, en everzwijnstoofvlees met friet en tomaat als hoofdgerecht, en daarna flan caramel als dessert met digestief. AUB, krijg dat maar op...

Dag 15: Atapuerca - Burgos 19km

Om 7u openen we de bar in Atapuerca voor een stevig ontbijt. Samen met de Corsicanen nemen we een caffe con leche en een chocoladekoek. De gewoonte om in bars te gaan ontbijten begint me echt te liggen en de caffe con leche in de bars zijn heerlijk.
Het weer kwakkelt wat aan, maar de regen blijft uit op een paar druppels na...
Ik geniet van het laatste stukje natuur die ik de vorige dag heb gemist en stilletjes aan naderen we Burgos. Er zijn 2 manieren om de stad te bereiken en we kiezen die langs het water. Maar voor we daar zijn moeten we een zeer moeilijke weg nemen langs de luchthaven en de voorsteden van Burgos die weinig aantrekkelijk zijn.
Rond13u15 zijn we aan de kathedraal en komen terug oude bekenden tegen. JP, een van de Corsicanen, had mij zijn stok geleend voor de dag, en die geef ik terug.
Liliane en ik zoeken een hotel, we belanden uiteindelijk in een businesshotel waar we volop genieten van de faciliteiten zoals een bad en een mega bed.
In de namiddag begin ik de shopping, maar het is hier de ene hagel- en onweersbui na de andere. Ze geven toch wel wat beter weer uit vanaf morgen.
's Avonds eten we met zijn allen samen tapas want voor een aantal vrienden is het einde in zicht tegen het einde van de week...

Dag 14 : Villambistia - Atapuerca 12/25km

Deze morgen vertrekken we om 7u. Voorlopig is het droog, maar al snel trekt het onweer van verderop over ons. Het regent en bliksemt, de regen valt met bakken uit de hemel. Gelukkig heb ik de regenkledij dicht bij de hand. Toch moeten we schuilen...
Rond 8u30 komen we 2 dorpen verder aan en ontbijten we in de bar samen met de Corsicanen.
De weg stijgt en naarmate hij vordert neemt het onweer toe. We schuilen onder een afdak wat verdop en daar begin ik vast te stellen dat ik zo goed als drijfnat ben, zowel wat schoenen als bovenkledij betreft. Liliane gaat verder en ik wil niet acher blijven, al weet ik dat dit niet haalbaar is. Ik besluit om terug te keren naar het dorp en de bus te nemen naar de afgesproken plaats. Onderweg kom ik bekenden tegen die bezorgd reageren maar mijn beslissing volkomen begrijpen.
In het dorp meldt de hospitalera van de plaatselijke albergue me dat ik enkel naar Burgos kan, of dat ik anders een stuk moet lopen, wat mij onmogelijk lijkt daar mijn voeten letterlijk in mijn schoenen zwemmen.
Ik kom Maria tegen, een Canadese die goed spaans kan, en ook zij gaat met haar stapgenoten naar de bar om vandaar de bus te nemen. Ik leg haar uit dat ik niet naar Burgos maar naar Atapuerca wil en vraag haar of zij voor mij een taxi kan regelen.
Wat later komt de taxi aan en iedereen is behulpzaam met mijn rugzak en schoenen en...
De taxi kost mij €30 wat niet mis is voor een afstand van 15km langs de weg, maar ik kom goed aan in Atapuerca, waar ik terug enkele bekende gezichten zie.
De refugio gaat pas om 13u open en we zitten ondertussen buiten te wachten. Ik heb het heel erg koud daar ik drijfnat ben tot op mijn huid, en doe propere bovenkledij aan in het chauffagekot van de refugio dat niet op slot is.
Wat later komen ook Madeleine en Gilbert aan en dan zie ik dat mijn wandelstokken niet ingeladen geweest zijn in de taxi. SHIT ... Wat een baaldag... gemengde emoties, maar gelukkig prachtige mensen om mij heen.
Lilane komt wat later aan en aanhoort mijn verhaal. Zij heeft, ondanks het weer, een mooie tocht achter de rug.
De namiddag blijft bewogen, maar ik beslis om mij niet te laten gaan door 1 tegenslag. In Burgos koop ik een cape als extra bescherming van mijn regenvest die lekt en 2 nieuwe stokken.
Vanavond koken we samen met Madeleine en Gilbert, een noodrantsoen kant-en-klare pasta, die heerlijk heeft gesmaakt...

Dag 13 : Recidilla - Villambistia 19km

Deze morgen raakte ik moeilijk wakker. Ik slaap met een maskertje tegen het licht en met oordoppen tegen het lawaai, en wat bleek, iedereen was reeds druk in de weer toen ik mijn slaapogen open deed. Liliane was al gekleed, Madeleine en Gilbert reeds klaar voor vertrek. Ik haaste me zo snel ik kon, maar tot nu toe geeft de ochtend mij weinig zin tot opstaan. Wat verander ik ...
Lilane wacht mij buiten op en roept door het raam dat ik best regenkledij aantrek. We kunnen geen ontbijt nemen in de refugio, dus gaan we elders ontbijten. Daar zien we bekenden en in de bar staat een weegschaal die ik wil uittesten, want ik moet reeds mijn riem wat aanspannen. Helaas, ze werkt niet. De koffie smaakt en daarna ben ik wakker. Net als we van plan zijn te vertrekken barst het onweer hevig los, gieten, bliksemen, ... We wachten even en vertrekken wanner het maar een beetje meer regent. Binnen de korste keren ben ik toch nat.
Het is vechten tegen regen en wind op de weg langs een drukke baan. Ik stap stevig door en algauw komt de zon piepen.
Om 10u kom ik aan in Belorado waar ik wacht op Liliane om boodschappen te doen. We drinken nog een vers fruitsap en eten een boccadillo met spek. We vinden een supermarkt een slaan onze voorraad in want morgen is het ook zondag. Ik kom buiten met een rugzak die minstens 2kg zwaarder is en ik vorder verder als een slak. Gelukkig is het niet ver meer, we stoppen op 19km in een doods dorpje maar met een prima herberg. Madeleine en Gilbert hebben de herberg gemist en zitten 2 dorpen verder. Die zien we wel terug...
Na de douche een middagdutje en al snel komen er geluiden uit mijn bed zoals ik van anderen mag geloven, ik geniet er echt van zo knus in mijn slaapzak.
Beneden is een bar met een hospitalera uit Costa Rica en haar man die van Franse chancons houdt. De Fransen genieten, de anderen ook, elk op zijn manier.
Liliane en ik bekijken de plannen voor de komende week. Ik besliste deze morgen een halve dag vrij te nemen in Burgos om even niet op de camino te zijn, gewoon een uit te slapen, treffelijk te ontbijten en de stad in te gaan. Liliane vindt dit ook ok en we zoeken een leuk hotelletje zonder pelgrims die s'morgens om 4u30 opstaan.
Vanavond wordt het hier nog gezellig, ze maken een grote pan paella voor de pelgrims...

Dag 12 : Azofra - Redecilla del Camino 26km

De ochtend begon vroeg. Reeds om 5u30 waren we in actie. We moesten met niemand rekening houden om onze zakken te maken, daar we allemaal 2 persoonskamers hadden.
Om 6u45 vertrekken we voor het deel "route 66" zoals de Spanjaarden dit deel noemen.
Het is mistig en op sommige momenten regent het, dus moet de regenvest aan die helemaal onderaan in de zak zit. Niet zo leuk, maar ja ...
We verlaten stilletjesaan de Rioja, de wijngaarden maken plaats voor de graanvelden die er zeer glooiend bij liggen. We stijgen 200m en dit is soms wel te voelen.
Rond 10u30 komen we aan In Santa Domingo de la Calzada, een klein stadje met een kippen legende. Hoe het juist in elkaar zit, zal ik thuis eens moeten opzoeken...
Ik zoek een bar op voor de dringende plas- en eetpauze en al snel komen Liliane en de Corsicaanse mannen, die ik ondertussen ook al ken, de bar binnengewandeld. Iedereen doet zich te goed aan een tapa, en dat was het voor mij dan ook tot nu toe wat eten betreft...We bezoeken de kerk en ik zoek nog snel een bankcontact.
Buiten de stad splitst de camino zich, we kiezen voor de kortste weg daar we nog een eind te gaan hebben en we zeker willen zijn om plaats te hebben in de refugio ( dit begint soms moeilijk te worden). De weg klimt terug tot Granon en dan gaat het verder richting refugio. Ondertussen is de zon terug van de partij... Aangezien de klok tikt, de maag knort, stap ik flink door, en ja, met de aanbeveling van een vorige hospitalero slaag ik erin 4 plaatsen vrij te houden. Ik ben per total, geen water en eten meer. Ik duik mijn bed in en slaap een uurtje. Daarna een verfrissende douche en de was, de plannen bekijken voor morgen.
Rond 17u willen we een kleine boodschap doen, kwestie om wat mondvoorraad te hebben, maar helaas de winkel-bar-bakker is niet open. Ik wacht want er is duidelijk iemand in de winkel maar ik word de huid vol gescholden. Geen eten dus, maar de hospitalero is heel vriendelijk en ik krijg een appel in afwachting van het avondeten...

Dag 11 : Navarrete - Azofra 22,5km

Deze ochtend om 6u30 lag iedereen nog vredig te slapen, ramp o ramp, want als het terug warm zou worden hadden we een probleem. Ik maakte Liliane wakker, al mijn hebben en houden uit de kamer gesleurd om de rest toch maar niet wakker te maken.
Normaal was het ontbijt voorzien om 7u maar de hospitalera kwam pas opdagen om 7u15 en ik stond al te popelen om te vertrekken. Ik at mijn laatste sandwichen, mijn reserve, en vertrok.
In Ventosa, 1u30 later, was er een bar waar ik voor het eerst op de weg ontbeet, een cafe con leche met een croissant en een boccadillo con jamon voor onderweg. Dat heeft mij echt gesmaakt.
We passeerden Najera rond de middag en het was een gezellige drukte. Ik stopte bij een fotograaf om een nieuw hoesje te kopen voor de camera, eentje die steviger is met ritsen die niet zo gemakkelijk open gaat als de velcro.
De tocht ging door de wijngaarden van de Rioja, prachtig.
Rond 13u45 kwamen we aan in Azofra die ons door de vorige hospitalero sterk was aanbevolen, en ja hoor, hier heb ik geen woorden voor. Ik waan mij aan de Costa del Sol met een ploeterbadje in de tuin. Terasje met parasols, tafels, luxe keuken, en vooral ... 2 persoonskamers. Ik heb deze namiddag liggen zonnen met de voeten in het water, gewoonweg heerlijk. Ben ik op de camino of niet? Vandaag denk ik even van niet...

Dag 10 : Viana - Navarrete 22,5km

De nacht was heerlijk, geslapen tot 5u10 wat zeer goed is als je weet dat de eersten om 5u opstonden.
Om 7u vertrekken we richting Navarrete. Rond 8u30 komen we langs het huis van de kleindochter van Felicia. Haar oma was zeer gastvrij voor de pelgrims en zorgde voor ontbijt. Zij doet dit nu ook. Ik geniet van een lekker kop koffie die ik in dagen niet heb gehad.
De weg leidt ons rond Logrono en we bereiken de stad. In tegenstelling tot mijn herinnering is dit een zeer levendige en mooie stad. We doen wat inkopen voor onderweg en lopen verder.
Buiten de stad leidt de weg ons door een soort recreatiedmein waar veel Spanjaarden gebruik van maken. Het is een aangename afwisseling.
Rond 13u bereiken we Navarette waar de rij rugzakken ons opwachten. Liliane wil graag naar de prive-refugio en die balt ons zeer goed. Luxe voor €13.
Opnieuw platte rust, dit doet mij goed en is echt nodig als ik deze tocht tot een goed eind wil brengen.
De hitte speelt parten en een onweer barst los, maar is snel weer over.
Vanavond eten we tapas ipv een pelgrimsmenu, ze zien er alvast heerlijk uit...

Dag 9 : Los Arcos - Viana 19km

Deze ochtend was het een moeilijke start. De voeten moesten even wennen aan de tjoepen op mijn tenen om de wrijving van de 2 tenen te belemmeren. Rond 7u15 vertrokken we met stralend weer zoals reeds 5 dagen. Aangezien de hitte blijft en de zon hoog aan de hemel staat verkies ik toch mijn hemd met lange mouwen. Dit is zeer verstandig als je anderen onderweg rood ziet kleuren...
Ik moet altijd wakker worden onderweg ook al ben ik dan misschien al anderhalf uur wakker.
Onderweg stel ik voor meaelf het profiel van een pelgrim op : welke vaardigheden heb e nodig om aan zo'n expeditie te beginnen? Vooreerst een goede conditie, voldoende wilskracht een doorzettingsvermogen, probleemoplossend vermogen, zin voor initiatief en flexibiliteit. Ik laat jullie op het einde weten of ik geslaagd ben als pelgrim.
Onderweg stop ik verschillende keren, de voeten doen pijn. Kousen uit en een massage doen deugd. We naderen de Rioja, veel wijngaarden maar ook veel graan.
We zijn in Viana rond 12u30 en ik ruik de geur van churros en chocolademelk, iets typisch voor de streek.
Een lange rij wachtende pelgrims die worden gestapeld tot de 3de verdieping, en ja, ik lig in de 3de hemel. Ik verplicht mezelf tot 1u platte rust wat mij goed doet.
Daarna de traditionele klusjes en genieten van de zon in de mooie tuin.
We beslissen geen pelgrimsmenu want de kip met friet komt iedereen de oren uit. Liliane en ik doen boodschappen en al gauw staan we met 7 te koken in de keuken. Iedereen proeft van ieders potje en het wordt een gezellig boeltje met een glaasje wijn.
Rond 20u30 vertrek ik naar mijn hemel en om 21u slaap ik.

Dag 8 : Ayegui - Los Arcos 20km

En ja, de eerste foto's zijn er... Joepie
Terug heerlijk geslapen in de kelder van het sportstadion van Ayegui. Daar we in de kelder sliepen, was het heerlijk fris.
Ontbijt vanaf 6u45, op zijn Spaans, met beschuit en koekjes en confituur, maar wel ok.
Om 7u30 terug op stap. Gisteren hadden we gehoord dat het vandaag heet kon worden, vandaar dus mijn hemd en 3/4 broek.
Deze morgen kwamen we eerst langs Irache, het monaterium met de beroemde wijnfontein ipv water, die ik bewuat om 8u 's morgens liet links liggen.

De weg was terug prachtig, 6km tot Villamayor de Monjardin en dan 12km tussen de wijngaarden en de velden zonder een dorp tegen te komen. We moesten dus goed voorzien zijn op eten en drinken, maar georganiseerd zoals ik ben, is dat geen probleem.
Rond 13u30 kwamen we in Los Arcos aan waar de Vlaamse gnootschap de refugio uitbaat. Het feit van Vlamingen te zien en ergens te komen waar je goed ontvangen wordt, voelt een beetje als thuiskomen. De hosptalero's zijn bijzonder aangenaam en helpen mij ook met al mijn vragen, oa hoe zet ik foto's op het internet. Op dit ogenblik zit ik samen met haar in de plaatselijk bib aan de pc te werken ipv in de refugio waar er geen usb is. Supertof
Vanavond heb ik mij ingeschreven voor een voetmasage,ik denk dat ik dit wel verdien en zal er zeker van genieten. Straks nog even aar de apotheek om iets voor mijn blaren.
Maar het was weer een leuke dag, samen met Liliane, Gilbert (foto) en Madeleine.

dag 7 : Puenta La reina - Ayegui

Deze nacht wonderwel goed geslapen, van 21u15 tot 5u30. Ik werd wakker van al het gestommel in de kamer en wiat niet goed wat er allemaal gebeurde. Maar dus fit en wel en met een stevig zelf klaargemaakt ontbijt op pad om 7u30. Liliane heeft een goed boekje waarin de tijden vermeld staan en ik weet ongeveer de afstand, reken daar nog wat pauzes bij en we komen aan goed gevulde dag.
De tocht was heuvelachtig maar prachtig : olijfbomen, wijngaarden, en terug al die geuren... De zon was sinds deze morgen terug van de partij, dus het was ok. Soms wat te heet en goed smeren. Ik slaap nu niet in Irache maar 1km daarvoor, anders konden Liliane en ik niet samen slapen. We zijn deze avond terug samen met Gilbert en Madeleine, 2 Franse 70-plussers die een stuk van de tocht doen, want ze moeten op tijd thuis zijn voor de groentenoogst binnen te doen. Ken ik dat niet van ergens? In september zetten ze de tocht verder, heel lieve mensen.
Blijkbaar houdt het zonnig weer aan voor de rest van de week, tenminste als ik de Spanjaarden mag geloven. Meteo? No se...
Eigenlijk was het een superdag vandaag, volledig in topvorm, maar wel 2 kleine blaartjes...

Dag 6 : Cizur Menor - Puenta La Reina

Na terug een moeilijke nacht, maar nu door wat diaree, begin ik niet al te fris om 7u30 te stappen. Ik pik Liliane op in de andere refugio en ontmoet daar terug Louis en zijn vrouw, Stephane en Guy en Marie. Leuk om ze terug te zien.
Ik heb gisteren inkopen gedaan voor onderweg want ik wist dat we de eerste kms niets zouden tegenkomen om te eten. Ik stop regelmatig om kleine beetje te eten, en heb al gauw 3 sandwichen, 2 joghurts en wat chocolade binnen die me verder ook geen ongemakken bezorgen. Oef...
Het is een mooie wandeling met terug een klim van 400m met als hoogtepunt de Sierre del Perdon met prachtig weer. Langs de weg aangename geuren van kamperfoelie en tijm, andere vegetatie zoals wijngaarden en amandelbomen, zeer mooi. Ok de dorpjes onderweg zien er mooi en vredig uit.
Om 13u30 komen we aan in de refugio, heel leuk met een mooie tuin. We slapen in de kelder van een hotel, maar alles is hier tip top zoals ook het internet. Maar helaas kan ik terug dus niet mijn foto's uploaden op Picasa waardoor jullie voor de verandering weer niets zullen zien. Ik begin het zelf ook heel moeilijk te vinden om nog te kunnen weten wat waar genomen is, maar het zal zo zijn. Zoals we hier dikwijls onder elkaar zeggen, c'est le chemin...
Ik heb het hier reuze naar mijn zin, de weg is niet altijd eenvoudig maar alles wat ik hier beleef zal ik allemaal nooit kunnen vertellen. Dit is een dompelbad waar ik reeds helemaal inzit en waar ik met een rijke bagage weer uitkom...
En nu ga ik eens in de stad een kijkje nemen...

Dag 5 : Zubiri - Cizur Menor 25km

Na een goede nachtrust om 7u30 op pad in de motregen. De weg liep vlotjes, nog wel wat plassen hier en daar van de voorbije nacht, maar dit was een piece of cake in vergelijking met de voorbije dag. Liliane en ik lopen samen al wandel ik de hele tijd voor en wacht regelmatig op haar als ik aan een pause toe ben. Daar we niet echt een dorp met een bar tegenkomen onderweg, staan er op veel plaatsen lange rijen banken waar je daar je pauze kan houden. Net nog maar gedaan of daar is de regen terug, 5 minuten gieten en dan ... de zon... om daarna te stikken in de regenkledij.
Bij de voorsteden van Pamplona stoppen Pierr-Yves en Danielle, een koppel die ook ons lange tijd volgde en we nemen afscheid. Zij bezoeken morgen Pamplona en gaan dan verder.
Bij het binnenkomen van Pamplona lopen we verkeerd, maar ik spreek de eerste Spanjaard aan die ons terug op de goede weg brengt. We doorlopen het centrum van Pamplona en komen bij de meeste bezienswaardigheden zonder veel te bezoeken.
Als we Pamplona verlaten, komen we ook nog langs bij de universiteit om daar onze stempel op te halen. Liliane begint moe te worden en zegt dat ik verder mag lopen en we elkaar wel in de refugio zien, maar ik mis mij van refugio en kom al snel tot de constatatie dat zij wel heel lang wegblijft. Na een douche en de verplichte was ga ik naar haar op zoek en vind haar in de andere refugio waar ook iedereen daar al wist dat zij mij kwijt was. Blij elkaar terug te zien.
In de refugio waar ik verblijf ontmoet ik de eerste Vlaming, een politicus uit Affligem. Hij is op stap met een oudere Canadees en nog een Canadees met 2 dochters. Ze drinken graag een pintje bier met eem leuk liedje erbij. Zotte bende
's Avonds eten we samen in het restaurant met Lilane, de oudere Canadees en de Vlaming.

Dag 4 : Burguete - Zubiri 19km

De nacht verliep niet zo vlot door het hevige onweer en de hagelbuien.
Ontbijt om 7u en op stap om 8u in de gietende regen. Dat was eens wat anders. Iedereen liep met poncho, regenvesten en dito broeken.We dachten dat het vandaag een iets gemakkelijker parcours zou zijn, maar door het slechte weer veranderden de pitoreske paadjes snel in 1 grote modderslierbaan.Op sommige momenten zeer gevaarlijk als je dan ook nog weet dat er niet alleen wandelaars maar ook fietsers dezelfde weg nemen... De laatste 5 km waren een flinke afdaling op gladde keien en ook in de bedding van een snelstromende beek. Pure concentratie ipv fysieke inspanningen
Om 14u kwamen we in Zubiri aan. We waren van plan om in de prive-refugio te slapen, maar die was helaas al volzet. Dus stapten we verder naar de refugio municipal. Die was nog gesloten en pas om 15u30 zou er iemand aanwezig zijn.
We wachtten braaf in de rij samen met nog een Frans koppel. Liliane zorgde voor mijn rugzak terwijl ik met Maria, een Spaanse Canadese, een sandwich ging kopen want ik had nog niet gegeten.
De refugio is net, het sanitair buiten en de douches gemeenschappelijk... Dus vrouwen onder elkaar in de douche.
In de refugio waren er een aantal samescholingen, de engelstaligen en de franstaligen, en dan alles wat je daar niet kan onder plaatsen zoals Koreanen (ja, daar had je hem weer). Dikwijls wordt mijn hulp ingeroepen om de vertalingen te doen. De Engelsen hadden zich verzameld in de kantine van het sportcomplex waar ook het pelgrimsmenu werd gegeten, maar dat ging niet zonder enige rode drank. Tegen de avond dus waren ze serieus boven hun theewater, maar dat deerde mij niet om toch eens goed te kunnen slapen.

Dag 3 : Orisson - Burguete 21km

In de hoop deze nacht wat beter te slapen, helaas dus... Een hels onweder barste los + het gesnurk van de bovenbuur, een Koreaan die alleen maar kan lachen en snurken.
Om 7u30 vertrek ik met Liliane, een dame van 62 jaar die ik al 2 dagen heb gezien. We bereiden ons op het ergste voor maar de klim valt reuze mee.
Het is nu 13u30 en ik zit in Roncevalles te bloggen. Samen met Liliane stap ik verder naar Burguette om daar in een hostal te slapen. Geen zin in 109 medeslapers, gestapeld in bedden van 3 hoog.
Om 14u30 waren we in Burguete, alles ok met de hostal. Ik had gzien dat er ook in het dorp een internetpoint is, dus ik daarnaar op zoek. Helaas is het gemeemtehuis enkel in de voormiddag open... Een Spaanse dame verwees mij naar een hotel waar ik gratis het internet mocht gebruiken. Ik wilde per se toch wel enkele foto's kunnen tonen, maar helaas dus weer... het syseem was veel te traag. Blijkbaar ligt het ook aan mij pixelresolutie, dus die werd aangepast.
In het hotel konden we 's avonds een meu del perigrino eten voor €9, dus dat deden we (Liliane, het franse koppel Louis en Domimique,Stephane van Canada, Guy uit Frankrijk en Jean uit London). Gezellige avond maar die wel terug in hevig onweer eindigde...

Dag 2 : St jean - Orisson 8km

De nacht was een ramp, onweder en reeds om 4u30 begonnen de 2 belgen zich te douchen. Ik was niet van plan om vroeg te vertrekken maar ik had geen andere keuze. Ik vertrok om 7u30 voor een kleine wandeling. Ik wist dat ik veel moest stijgen, maar dit had ik niet verwacht. Het was knap lastig mede door de warmte. De route was zeer mooi. Om 11u kwam ik reeds aan in de refuge maar ik was er niet rouwig om. Al snel begon ik hoofdpijn te krijgen die steeds erger wer. De hospitalero, een gewezen arts, gaf mij een hoofdmassage en vertelde mij dat mijn hoofdpijn voortkomt van de sinussen. Zijn zorgen duurden de ganse dag met af en toe een massage wat de pijn uiteindelijk deed verdwijnen.
Het gezelschap is zeer internationaal en mijn Frans en Engels gaan er goed op vooruit.
Om 21u15 naar bed want morgen wacht de rest van de klim...

Dag 1 Lille - StJean Pied de Port

Hier ben ik dus al... meer dan 1000km van huis en klaar voor vertrek.
De treinreis begon op den duur wel wat saai te worden, maar naarmate de tijd verstreek de landschappen interessanter.
Op de trein kwam ik al een pelgrim tegen die opnieuw vertrekt vanuit Burgos, het laatste treintje naar St Jean veeel pelgrims. Bij het uitstappen sprak een Duits meisje mij aan in het Duits maar helaas, in het Engels dus maar... Eerst de rugzak wegbrengen en mijn logement zoeken, daarna naar de office des pelerins om daar dus even te internetten en de nodige info te verzamelen voor mijn vertrek morgen.
Toen ik uit de trein stapte, was het broeierig heet en onweer op komst. Blijkbaar is het hier vandaag al meer dan 30 graden geweest.
Toen ik naar de accueil pélérin liep, kwam ik terug het Duitse meisje, Rebecca, die mij aanklampte om morgen samen te stappen. Ik vroeg of ze al eetplannen had, nee, dus eten we samen vanavond. In de refuge slaapt nog een Brit uit London die morgen ook in Orisson stopt, misschien loopt hij ook mee... Ik zie het allemaal wel hoe het loopt, stapt, ...
Deze avond een pizza gegeten met Rebecca en haar wegwijs gemaakt voor de komende 2 dagen. Ze was mij heel dankbaar.
St Jean is een zeer leuk dorpje, toeristisch en gezellig.

ps. Dank je wel voor jullie vele recties, blijf ze sturen...

Dag, het ga jullie goed...

De tijd van afscheid nemen is voorbij, nu enkel vooruit kijken naar dit grote avontuur.
De rugzak is gepakt en gewogen, alle laatste voorbereidingen getroffen...
Samen met Bart, mama, papa en schoonma nog eens lekker gegeten en goed gedronken.
De laatste was gedraaid, het laatste telefoontje met Julie, Grimsel nog eens goed geknuffeld...

Daaaaaag !

mijn laatste Vlaamse wandeldag

Vandaag was mijn laatste oefenwandeldag voor ik volgende dinsdag mijn eerste stappen zet op de camino.
Als laatste nog een kuitenbijter, de Koppenberg en de Patersberg. 21,5 km in de benen voelen goed aan. Geen pijn en ook zeer weinig last van de schoenen.
Nu kan alles definitief ingepakt worden...

4-daagse door de Vlaamse Ardennen

Maandag 20/4 vertrok ik vanuit Elst richting Overboelare voor een tocht van 25km.Het weer was prachtig. Als nel werden de hemdsmouwen stevig opgerold en de broekspijpen afgeritst. Een uitgebreide siësta werd gehouden aan de Toepkapel te Brakel om dan de GR te verlaten en mijn zelf uitgestippelde route via St-Martens-Lierde ver te zetten. De bedoeling was om een stukje van de Karthuizerroute te wandelen. Die vond ik ook, maar ik begaf me in de verkeerde richting... Gelukkig is de streek mij niet onbekend om snel een andere weg in te slaan, en mijn route verder te zetten via Deftinge, Goeferdinge en Overboelare. Rond 16u30 kwam ik aan bij Jan en Johan die mij voor die nacht te logeren hadden.

Dinsdag vertrok ik richting de Fiertel. 24,5km te gaan voor die dag. Ik begaf mij op zeer vertrouwde grond : Zarlardinge, waar ik jaren school liep en Everbeek, mijn oorspronkelijke roots. Prachtig weer al brak de zon maar langzaam door. Het was een bosrijke dag, en gelukkig maar, want de zon stond hoog aan de hemel. Daar ik toch veel tijd had, deed ik een terrasje in D'Hoppe. Ik had het gezelschap van 3 beoefende wandelaars die er duidelijk ééntje te veel ophadden... Rond 16u30 kwam ik aan in de jeugdherberg te Ronse waar ik de enige gast bleek te zijn. Het was een eenzame avond, maar door de vermoeidheid liet ik me als snel door mijn bed verleiden.

Woensdag vertrok ik voor 9u al uit de Jeugdherberg met een stevig lunchpakket richting Oudenaarde. Het zou maar een korte trip zijn (15,5km). De vorige avond had ik een prachtig zicht op het Muziekbos, daar was nu nauwelijks iets van te merken. Ik liep door de mist door, enkel 2 kalfjes waren op korte afstand zichtbaar. De bossen van dinsdag maakten plaats voor glooiende groene heuvels. Toen ik Oudenaarde naderde wist ik niet hoe ik zou lopen door de drukte waarin ik was terecht gekomen. Maar een klein wegje leidde mij door het Spei, een natuurreservaat in de buurt van Maagdendale, om zo het centrum te bereiken. Ik had geen overnachtingplaats voor die dag, dus nam ik de trein huiswaarts.

Normaal gezien moest ik deze ochtend vanuit Oudenaarde richting Gavere vertrekken, maar aangezien ik thuis had geslapen vertrok ik vanuit Nazareth richting Oudenaarde. Papa voerde mij weg, opnieuw gepakt met de rugzak. De ochtend was fris, het had immers gevroren, maar ... de dag werd bloedheet en door de open landschappen liep ik de hele dag onder de brandende zon. Gelukkig had ik 's morgens goed gesmeerd, maar het resultaat is wel duidelijk zichtbaar. 25km was een mooie afsluiter.

Deze 4-daagse is zeer goed meegevallen en was een prima voorbereiding. Voldoende stoppen en eventjes rusten zijn noodzakelijk om de dagtocht goed te volbrengen. Veel drinken met het warme weer is zeker nodig. Hoe het zou zijn geweest in de regen, kan ik niet zeggen. Zondag is het Dwars door Brakel en ze voorspellen niet zo'n goed weer, we zien wel...

Voor wie fotootjes wil kijken, klik

De aanloop naar de camino is begonnen...

Lang geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven, maar stilzitten was er niet bij. Vooreerst nog werken, dan tussen de buien en de grillen door wandelen, maar ook alle papier-voorbereidingen beginnen hun vorm te krijgen. Tijdskrediet, mutualiteit, het boeken van de eerste refugio's, uitzoeken om terug te keren (ja, daar heb ik ook al aan gedacht).
Het afscheid van het werk is genomen vorige vrijdag, dus nu volop gaan voor de laatste komende 3 weken. Naast het wandelen moet de organisatie thuis ook nog vorm krijgen, Bart wegwijs maken in het dagelijkse reilen en zielen van een huishouden, leren wassen, ... Het lijkt evident maar dit is het niet als je zo alles eens moet uitleggen wat je doet.
Zojuist heb ik mijn rugzak gepakt voor mijn 4-daagse door de Vlaamse Ardennen die morgen van start gaat. Gepakt zoals ik zal vertrekken, uittesten wat goed zit, mee moet en overbodig is, het hoort er allemaal bij. De zon zal al van de partij zijn, dus dit is een goed begin. Wel even opletten voor de oortjes, want ja, mijn haar is eraf! Wel even wennen, maar het voelt goed aan. Merci, Natacha!

2-daagse van Tielt naar Zonnebeke

Woensdagmorgen, 9u05 vertrok ik met de trein van Deinze naar Tielt. Gepakt met een rugzak van 12kg was ik paraat voor mijn 2-daagse oefening. Toen ik aankwam in het station merkte ik dat ik mijn rubberen tjoepen van wandelstokken verloren was. Even paniek, want je hebt echt geen greep op de weg met de ijzeren pinnen. Maar een garagist hielp me uit de nood, wat rubber en goeie tape, en ik kon terug op pad.Het eerste deel viel wat tegen... Tielt en Pittem waren niet zo goed bewegwijzerd (GR 128) + ook nog veel industrie en grote industriële boerderijen. Eens in Ardooie aangekomen, liep ik door het Veld, het provinciaal domein van Ardooie om daarna richting Kachtem te gaan, mijn eindbestemming voor die dag. 22,5km op de stappenteller, een goed begin. Ik logeerde bij tante Marleen en nonkel Hendrik, die mij onderdak en een lekkere maaltijd verschaften voor die dag.

's Anderendaags vertrok ik met motregen richting Zonnebeke. Prachtige tocht en een goeie bewegwijzering. Ik passeerde via Rumbeke en zijn gekende Sterrenbos, Zilverberg (een gehucht van Roeselare), Moorslede, Passendale om te eindigen in Zonnebeke. Het laatste traject was mooi, via de oude spoorweg Passendale - Zonnebeke ui WO1. Er stond een sterke tegenwind,maar die hield mij niet tegen van stappen. 24km in totaal. Mijn schoonma wachtte mij op aan de kerk om mij terug huiswaarts te brengen.

Een geslaagde 2-daagse zeker wat het wandelen met de rugzak betreft. 12kg is haalbaar al zal ik mij proberen te beperken tot 11kg. Een minpunt waren mijn nieuwe schoenen, pijnlijk waarschijnlijk omdat ze nog zo nieuw zijn. Ik hoop dat dit verbetert...

Mijn nieuwe schoenen !

Deze week kreeg ik het "heuglijke" nieuws dat mijn schoenen inderdaad een fabricagefout vertoonden en mijn klacht terecht was. Een nieuw paar schoenen zouden opgestuurd worden naar Avventura. Vandaag ben ik deze gaan ophalen, de nieuwe versie van mijn vroeger paar, spiksplinternieuw en flashy, en hopelijk waterdicht...
Dank u wel Avventura voor de snelle afhandeling! Nu nog terug inlopen ...

Pelgrimszegen in Tongerlo

Vandaag was het even stilstaan bij het emotionele aspect van een camino lopen. Samen met meer dan 100 andere pelgrims was er de pelgrimszegen in de abdij van Tongerlo. Gedurende een anderhalf durende bezinning met passende muziek en teksten gingen de gedachten verder dan alleen het stappen en de praktische organisatie van de camino.
Ik ontving er de zegen van een medepelgrim, mijn schelp en het takkenbosje, teken van verbondenheid met het thuisfront. Ik heb geen woorden voor de diepe intense gevoelens die dan door je heengaan...
Na de zegen kreeg ik ook nog mijn credencial en mijn stempelboekje, belangrijke documenten als pelgrim.
Voor mij is dit een belangrijke stap in de voorbereiding, alles krijgt vorm, ook de diepere drijfveren die mij bij dit "avontuur" leiden.

Zonder schoenen

Gisteren ging ik terug naar Avventura met mijn schoenen. Ik vertelde Kristof, de verkoper die mij al door al mijn materiaal heen begeleid heeft, dat ze inlopen. 2 mogelijkheden voor dit probleem : vroegtijdige slijtage of een fabricagefout. Om dit uit te zoeken, worden ze opgestuurd naar de fabriek waardoor ik ze een 3-tal weken kwijt ben... RAMP O RAMP !!! Ik zit volop in trainnig en vind het nu verschrikkelijk dat ik mijn schoenen kwijt ben. Hij heeft me beloofd dat ik ze zou terug hebben voor ik mijn 2-daagse doe in maart. I'll cross my fingers...

Wandelen in februari...

De 2 voorbije dagen had ik ingepland om te wandelen, ongeacht de weersomstandigheden. Die waren inderdaad zeer verschillend...
Gisteren trok ik richting Ronse voor de Geuzenwandeling. De wandeling bestond uit 3 lussen : 6,7 en 8km. Mijn bedoeling was om de 3 lussen te lopen en zo 21km te bereiken, maar helaas... Aangekomen in de motregen en dit gedurende 3 uur volgehouden... Uiteindelijk maar 14km gelopen. Op zich geen spectaculaire prestatie, maar gezien het weer... De rugzak die we kochten als dagrugzak voor Bart zijn reis naar Ijsland is zeker waterbestendig, mijn schoenen daarentegen begonnen te lekken, en dat vind ik veel minder. Thuisgekomen heb ik er krantenpapier ingestopt om het ingelopen vocht te absorberen.
Deze ochtend waren de weergoden mij beter gezind. Koude is geen probleem, je kan je dik genoeg kleden. Vandaag ging de wandeling richting Gottem, de Oude Leiearm en de Mandelbeekvallei. 23km voor de boeg die in 5u tijd werd afgelegd. Zeer mooie streek, af en toe de zon, geen rare mensen die mij bekeken, geslaagde dag dus.
Deze avond heb ik mijn planning opgemaakt voor de komende maand. Grote wandelingen moeten gepland worden, anders komt het er niet van. Je moet er ook de nodige tijd voor voorzien. De kilometers moeten opgebouwd worden naar 25km...

Geutelingen in Elst...

Vandaag waren er geutelingentochten in Elst, een deelgemeente van Brakel. De wandeling bestond uit 3 lussen van elk ongeveer 6km. De wandelingen liepen door Elst, Zegelsem en Rozebeke. Het weer zat super mee, mijn outfit was te warm voor deze toch nog koude temperaturen.
Ondanks het feit dat ik de streek wel ken, liep ik 90% van de afstand op wegen die ik niet ken.
Ik moest ook even wennnen aan de vele mensen om mij heen, die er meestal een andere manier van wandelen op na houden. Als je zo tussen "het volk" loopt, hoor en zie je alles. Ik moest meermaals in mezelf glimlachen...
Ik heb echt genoten van de mooie zichten en het zonnetje op mijn gezicht. Thuiskomen met een goed gevoel en 19,5km in de benen maakte mijn dag goed.

Nog 3 maanden...

Vandaag was een belangrijke dag, binnen exact 3 maand vertrek ik voor mijn camino. Deze morgen ben ik op de personeelsdienst langsgeweest om mijn formulieren in orde te brengen voor mijn tijdskrediet. Deze avond boekte ik mijn trein tickets Lille (F) - Bayonne met de TGV, en Bayonne - St Jean Pied de Port via de TER. Best spannend... Binnenkort liggen die in de bus. Alles begint in een stroomversnelling te geraken, de administratie neemt toe, de tijd neemt af...

Naar de bron van de Schelde...

Gisteren trok ik samen met Bart en Peter naar de buurt van Saint-Quentin op ontdekking naar de bron van de Schelde. De wandeling liep langs groene aardewegen die er soms wat drassig bijlagen. Het was een wandeling van 11,5 km, maar Peter en ik kozen voor de uitbreiding naar de samenvloeiing van de prille Schelde en het kanaal van Saint-Quentin. Een extra 7km ... Prachtig weer, een mooie picknick plaats, ... wat heeft en mens meer nodig om zijn batterijen terug op te laden?